Οι στιγμές γίνονται αναμνήσεις.
Οι αναμνησεις ζωή!
Ένα παρελθόν που γράφτηκε με ανεξίτηλο μελάνι συναισθημάτων, ευτυχίας αλλά και στιγμές βαθύτερες “σημάδι ψυχής”.
Ένας έρωτας που δεν ολοκληρώθηκε.
Μια αγάπη που δικάστηκε από τους ανθρώπους.
Σκιές του παρελθόντος παίρνουν μορφή.
Αναζητούν το κάρμα ολοκλήρωσης της ευτυχίας.
Περιμένουν την ηλιαχτίδα στην συννεφιά να χαμογελάσουν.
Μιας αγάπης – ενός έρωτα να ζωγραφίζουν συναισθήματα σε λέξεις στο παρελθόν – στο άγνωστο μέλλον.
Η λύτρωση της ολοκλήρωσης.
Το τέλος δίχως “εσένα”!
Η απάντηση δόθηκε μόνη της.
“Με πείραξες, με πρόδωσες, βρήκα την δύναμη.
Πρόδωσες τους όρκους σου.
Σε πίστεψα.”
Τράβηξε κατά το ποτάμι.
Δεν υπήρχε άλλη λύση.
Διάλεξε το ψηλότερο σημείο να πετάξει σαν αετός.
Έκλεισε τα μάτια της και πέταξε στην ελευθερία της.
Σαν περήφανος αετός, έπεσε πετώντας στις πικρές αναμνήσεις.
“Αν δεν είσαι εντάξει να μην σε βρω στο σπίτι.”
Ο πατέρας της κίνησε για το προξενιό.
Μήνυμα έστειλε στον αγαπημένο της.
“Θέλουν να σε τυλίξουν, μην πας.”
Άκουσε τον φίλο του και όχι την καρδιά του.
Πρόδωσε τους όρκους του.
Την πρόδωσε.
Πολύ περήφανη, δεν λύγισε, πέταξε σαν περήφανο αετόπουλο.
Γεωργία Βασιλοπούλου – G.V.
