“Η ψυχή δεν μεγαλώνει, κρατάει πάντα αυτό το αγνό, το όμορφο, το αθώο παιδί!
Μ’αυτή αγαπάς γελάς αποδέχεσαι την ζωή!
Φτάνει να την νιώθεις όταν σου μιλάει, να την αφουγκραζεσαι.
Και εγώ την ένιωσα, την άκουσα από παιδί.
Ίσως από την στιγμή που ήρθα στην ζωή!”
“Δεν στάθηκα δυνατή, θα ακολουθήσω την μοίρα μου.
Έτσι πρέπει.
Μέρες τώρα ακούω να μου προξενεύουν κάποιον που δεν τον έχω δει ποτέ.
Κάποιον που θα με κάνει ευτυχισμένη.
Ποιος μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη, όταν την καρδιά μου την έχω ήδη δώσει;
Όταν ανταλλάξαμε λόγια αγάπης.
Όταν ο ίδιος με πρόδωσε.
Και η υποταγή της γυναίκας από κοριτσάκι.
Ταγμένο στην μοίρα που θέλουν οι άλλοι.
Χωρίς να διαλέξει.
Και η αγάπη, ο έρωτας που σου δίνει φτερά να αγκαλιάσεις όλο τον κόσμο.
Να βρίσκεις την ευτυχία σε μια μόνο αγκαλιά.
Κανείς δεν νοιάστηκε.
Όλα για τα “πρέπει” της ζωής.
Δεν άντεξε να διαβάσει άλλο.
Της θύμησε κάτι από την ζωή της
“Τα πρέπει”
Τι να έγινε αυτή η κοπέλα ;
Ένα σωρό γράμματα
Σίγουρα αλληλογραφούσε, με ποιους όμως.
Κρυμμένο ένα κλειδί.
Περίεργο τι θα μπορούσε να ξεκλειδώσει;
Δύο δακτυλίδια.
Τι άλλο να έγραφε αυτό το βιβλίο;
Διάβασε την τελευταία σελίδα:
Και αν με ρωτήσεις “τι αγάπησα περισσότερο στην ζωή, θα σου απαντήσω:
τα άγνωστα μονοπάτια μαζί σου.
