30 Δεκεμβρίου 2021
“To Μυστήριο Του Πέτρινου Σπιτιού – Θαμμένα Μυστικά”
“Θα περάσω νωρίς το πρωί να σε πάρω.”
Δεν πρόλαβε να της αρνηθεί και έκλεισε το τηλέφωνο.
Κάθισε για λίγο σκεφτική.
Την βρήκε το ξημέρωμα στην ίδια θέση του καναπέ.
Τον τελευταίο καιρό την βασάνιζε το ίδιο όνειρο.
Πετάχτηκε απότομα, έβαλε ελάχιστα ρούχα στο σακίδιο της.
Μια, δυο μέρες της είχε αναφέρει, το θυμόταν καλά.
Το αγαπημένο της πουλόβερ, τα αθλητικά.
“Τι άναρχος συνδυασμός!” Σκέφτηκε και χαμογέλασε.
Δεν άργησε, ήταν ακριβώς έξι το πρωι.
Γλυκός ο καιρός για ταξίδι, μα απρόβλεπτος.
“Δεν ξέρω τι πήρες μαζί σου.
Έβαλα κανά δυο ζεστά ρούχα παραπάνω.
Σε ξέρω, είσαι ικανή να τριγυρνάς στο κρύο με αμάνικο.”
Χαμογέλασε, πόσο καλά την ήξερε.
Της άρεσε να την προστατεύει.
Δεν νοιάστηκε ποτέ για τον εαυτό της.
Της άρεσε το ντάντεμα ας είχε μεγαλώσει τόσο.
“Να περάσουμε από την θάλασσα.” Είπε γλυκά η Αριάδνη.
Πόσο καλά την ήξερε.
Σταμάτησε το αυτοκίνητο, κατέβηκαν στα βότσαλα, στο κύμα.
“Επιτέλους, σε είδα να χαμογελάς.
Είσαι τόσο όμορφη όταν σε βλέπω χαρούμενη.”
Είπε η Θάλεια με ενθουσιασμό που έβλεπε χαρούμενη την Αριάδνη.
Τον τελευταίο καιρό την βασάνιζε κάτι.
Δεν την είχε ρωτήσει.
Ήξερε καλά πως θα της μιλούσε μόνο όταν και αν αυτή το ήθελε.
Δεν ήθελε να την πιέσει, φαινόταν να ήταν πολύ σοβαρό.
Το ένιωθε, για αυτό σχεδιάσε και το ταξίδι.
Να ξεχαστεί, ήξερε πόσο πολύ της άρεσε η μοναξιά, η ηρεμία, η φύση.
΄Εμειναν αμίλητες για λίγο, περπάτησαν μαζί με τους γλάρους, το κύμα έβρεχε τα πόδια τους.
Ήξερε καλά την Αριάδνη, την μάγευε η ηρεμία της θάλασσας, την ταξίδευε.
