“Άνοιξε τα παράθυρα πριν προλάβει να σκοτεινιάσει.
Να βρούμε κάποιο κερί.
Ορίστε κάτι καλύτερο μια λάμπα.
Έχει λίγο πετρέλαιο μέσα άναψε την.”
Είπε η Θάλεια.
Ένα απαλό φως έλουσε το δωμάτιο, κάνοντας την ατμόσφαιρα μαγευτική.
Πόσο εγκαταλελειμμένο ήταν.
Η Αριάδνη ήθελε να φύγει, μα ήταν αδύνατο να το ξεστομίσει.
Όλα όσα ήταν γύρω της,της θύμιζαν κάτι από τους τελευταίους εφιάλτες.
Τι να συμβαίνει, γιατί γίνονται όλα αυτά, αναρωτήθηκε.
Δεν είπε λέξη στην Θάλεια, ήξερε ότι έκανε τα πάντα να την δει να χαμογελά ξανά.
“Θα έχουμε η κάθε μία το δωμάτιό της.
Είναι μικρά τα κρεβάτια, τα χρησιμοποιούσαν για καθιστικό.
Δεν χωράμε μαζί.
Εκτός αν θέλεις να κοιμηθούμε στρωματσάδα.
Θα μπαίνει κρύο από το υπόγειο.
Οι σανίδες έχουν μεγάλες σχισμές.
Η κάθε μία το δωματιο της άλλωστε λίγο θα ξεκουραστούμε.
Το πρωί θα έρθουν οι μπουλντόζες.”
Ξάπλωσε στο ντιβανοκάσονο.
Πόση ζωή πρέπει να είχε το σπίτι παλιά.
Το απαλό ροζ χρώμα που ήταν βαμμένοι οι τοίχοι, είχε ξεθωριάσει.
Ένα μεγάλο μπαούλο στην γωνία, γδαρμένο, αφημένο, παρατημένο στο χρόνο.
Πρέπει να φύλαγαν τα προικιά.
Το άνοιξε σαν να ήθελε μία απόδειξη του παρελθόντος.
Ένα μικρό μήνυμα ξεχασμένο στο χρόνο μέσα στο μπαούλο.
Μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία, κρεμασμένη στον τοίχο πάνω από το μπαούλο.
Ποια να ήταν αυτή η γυναίκα με το τσεμπέρι.
Φαινόταν τόσο όμορφη, ψιλή, λεπτή, με πόση αρχοντιά στεκόταν όρθια.
Δίπλα της ο σύζυγος της, καθισμένος σε μια παλιά καρέκλα.
Ο μπερές λοξά στο κεφάλι του δήλωνε ότι ήταν ένας άντρας που ήξερε από ζωή.
Ήξερε να ρίχνει τις ζαριές, να χάνει και να κερδίζει.
Μάγκας στην ζωή, αρχοντόπουλο που είχε χάσει το βιος του.
Πάλεψε να το αποκτήσει και τα κατάφερε.
Δεν το είχε προσέξει πριν.
Στήλωσε το βλέμμα της στη γυναίκα.
Νόμιζε πως την άκουσε να μιλάει στον άντρα που καθόταν δίπλα της.
Αυτή όρθια δίπλα του, όπως συνήθιζαν παλιά.
Φαινόταν η κορμοστασιά της, το λυγερό ανάστημά της.
