Ένα παλιό βιβλίο κάποια γράμματα, πως δεν τα είδε πριν.
“Έλα Αριάδνη, μαζεύεις ακόμα και από τα ερείπια.”
Έσκυψε πήρε το βιβλίο, δεν είπε τίποτα.
Το έκλεισε στην αγκαλιά της, σαν την εικόνα της Παναγιάς όταν ζητάς βοήθεια.
Αλήθεια, τι μυστικά μπορεί να κρύβει ένα βιβλίο!
Χοντρό και κούφιο το εξώφυλλο του.
Από κάπου είχε ταξιδέψει και έφτασε μέχρι εδώ.
Τίνος ιδιοκτησία μπορεί να ήταν.
Ίσως υπήρχαν κάποια γράμματα.
Κάποιες φωτογραφίες.
Ήθελε να φωνάξει, να κλάψει αλλά δεν υπήρχε λόγος πια.
Δεν ήταν ιδιοκτησία της.
Αυτή θα είχε διαφυλάξει κάθε πολύτιμο.
Θα είχε δώσει ζωή στο πέτρινο σπίτι.
Σπούδασε αρχαιολόγος, να προφυλάξει ότι ιστορικό μπορούσε να σωθεί, να δοθεί σε άλλες γενιές μετά από αυτήν.
Να ταξιδέψουν στο άγνωστο παρελθόν.
Να περπατήσουν μαζί με κάθε άνθρωπο, να νιώσουν κάθε συναίσθημα μιας άλλης εποχής.
Ακόμη και η μουριά που έστεκε δίπλα στο αρχοντικό είχε χαθεί, ξεριζωθεί από τα θεριά.
Η ακακία, οι τριανταφυλλιές, δεν υπήρχε κάτι να θυμίζει ζωή.
Κρατούσε ακόμη σφιχτά το βιβλίο.
Τι μπορεί να έγραφε.
Ποιος ήταν ο ιδιοκτήτης.
Τόσα ερωτηματικά, ήθελε να μείνει μόνη, να διαβάσει κάθε σελίδα, να μάθει.
“Που ταξιδεύεις, πάμε να κάτσουμε στην κληματαριά του διπλανού σπιτιου.
Μας κάλεσαν για ένα κέρασμα”
Δεν είχε όρεξη, ήθελε να μείνει μόνη της, θεωρούσε τον εαυτό της υπεύθυνο για αυτό που συνέβει.
“Δεν θα φύγετε απόψε, θα μείνετε να σας φιλοξενήσουμε.
Είναι αργά και οι δρόμοι σκοτεινοί, γεμάτοι στροφές.”
Άλλωστε δεν θα μπορούσαν να φέρουν αντίρρηση.
Ήταν τόσο φιλικοί, φιλόξενοι, νοικοκύρηδες όπως έλεγαν στο χωριό.
Είχαν ήδη στρώσει τραπέζι και κάθισαν να γευματίσουν.
Η Αριάδνη άνοιξε μια σελίδα.
Ήταν δύσκολο να διαβάσει.
Ξεχώρισε :
