Να τραγουδήσω.
Ήστε Κριτσον.” – (*σηκω να χορέψεις.)
“Ξύπνα υπναρού.”
“Αριάδνη τι έπαθες, γιατί με κοιτάζεις έτσι;”
“Να μαζέψουμε ότι μπορούμε να σώσουμε, ότι έχει αξία σ’ αυτό το σπίτι.
Αξία αναμνήσεων μιας ξεχασμένης ζωής. “
“Όλα έχουν αξία, κάθε σημείο του σπιτιού είναι μια ιστορία. “
“Τι έπαθες ξαφνικά;
Έλα μαζί μου, θα κατέβουμε και στο υπόγειο.
Από κάτω φύλαγαν το λάδι, το κρασί.
Το είχαν μοιρασμένο.
Μισό για τα τρόφιμά τους, μισό για τα ζώα τους.
Πάμε να το δεις, μπορεί ακόμα να έχουν αφήσει κάποια πράγματα.
Τα βαγένια για το κρασί ήταν μεγάλα και ασήκωτα.
Θυμάμαι ακόμα την μυρωδιά του κρασιού που πλημμύρισε το χώρο.”
Προχώρησαν στα πέτρινα σκαλοπάτια, άκουσε το μηχανικό θόρυβο.
΄Ερχονταν τα φαντάσματα του μέλλοντος να πάρουν ότι είχε απομείνει.
Μερικά πέτρινα αρχοντικά, είχε τελειώσει η ζωή τους, το μέλλον τους είχε αποφασιστεί.
Είχε γραφτεί η ιστορία τους, τελείωσαν όλα.
Σαν τις σελίδες ενός βιβλίου που όσο και αν αναρωτηθείς για το παρακάτω, πρέπει εσύ να το φανταστείς.
Εδώ δεν υπήρχε παρακάτω.
Μόνο καταστροφή αναμνήσεων.
Η Θάλεια σταμάτησε για λίγο.
“΄Ηρθατε νωρίτερα από ότι σας περίμενα.
Λίγο χρόνο θέλω να ολοκληρώσουμε το πακετάρισμα.”
Βιάσου Αριάδνη, πάμε να σου δείξω τους υπόλοιπους χώρους.
Ίσως να χρειαστεί να μαζέψουμε μερικά παλιά κειμήλια.”
Το πήρε ο χρόνος, οι σιδερένιοι άψυχοι εχθροί το κατεδάφισαν.
Δεν είχε την δύναμη να αντισταθεί.
Έστεκε περήφανο πάνω από δύο αιώνες.
Φιλοξένησε πολλές διαφορετικές ψυχές, πολλές γενιές, πολλά όνειρα.
Η Αριάδνη έκλαψε, δάκρυσε η ψυχή της.
Περπάτησε πάνω στα ερείπια.
Πέτρες, ξύλα και χώμα, τίποτα δεν μαρτυρούσε τι ήταν χτισμένο πριν.
