Μέσα σε χαλάσματα ερειπωμένων, πέτρινων, παλαιών σπιτιών, παίζαμε μεσάνυχτα.
Θυμάμαι σαν σήμερα πανσέληνος.
Είχαν το άρωμα, “του χρόνου” που τα διαπέρασε, τα σκότωσε.
“Γιατί εκείνα τα σπίτια δεν υπάρχουν πια”.
Τις νύχτες με πανσέληνο, ζωντάνευε η ιστορία τους.
“Μην πάτε στα χαλάσματα, την νύχτα τα παιδιά δεν τριγυρίζουν στα σκοτάδια.
Θα φανεί κανείς.”
“Κανείς”….
Ανεβαίναμε τα πέτρινα σκαλιά.
Η πόρτα ίσα που “βαστιώταν” από κάνα δυο μεντεσέδες.
Εγκαταλελειμμένα και μόνα.
“Αναστηλώναμε” για λίγο κάποιες γωνίες.
“Τι είστε εσείς,παιδιά ή βάσανα; ” Μαζευτείτε στο σπίτι είναι μεσάνυχτα.
Η νύχτα απόψε θα ζωντανέψει κάθε τι ευχηθείς.”
Θέλαμε να δούμε να βγαίνουν άνθρωποι μιας άλλης εποχής.
“Έμεναν όμως στην εποχή τους .”
Ίσως να μην ήθελαν να δουν τα νοικοκυριά τους να χάνονται στο χρόνο.
Παίζαμε κρυφτό στα άδεια σπίτια.
“Μας κοβόταν το αίμα”, “σκιαζόμασταν”.
Οι σανίδες έτριζαν, κάποιο ουρλιαχτό από τσακάλι ακουγόταν.
Οι νυχτερίδες αναστατώνονταν.
Δεν είδαμε ποτέ κάποιον να έρθει να μας “ζυγώσει” να μας “φοβερίσει”.
Τα σπίτια άντεξαν στο χρόνο.
Παρόλη την εγκατάλειψη τους, οι κήποι άνθιζαν ακόμα και αφού τα πήρε ο χρόνος και χάθηκαν στην ιστορία τους.
