“Πόσα θαύματα μπορεί να κάνει η Παναγία;”
“Πολλά, φτάνει να το ζητήσεις!”
“Η δική μας Παναγιά!
Το δικό μας εξωκκλήσι!”
“Ξέρω θέλεις πάλι να ακούσεις ιστορίες.
Δεν κουράστηκες;
Σύρε να παίξεις με τ’ άλλα παιδιά.
Σε φωνάζουν!”
Κάθισε στο πλατύσκαλο δίπλα του.
Κάτω από την κληματαριά.
Ο μπάρμπα Αντρέας καθόταν στην καρέκλα.
“Αχ, παιδί μου, μεγάλωσα πια, δεν ενθυμούμαι και πολλά.
Πολλοί έχουν δει μια μαυροφορεμένη γυναίκα, τα μεσημέρια ή μετά την δύση όταν πέφτει το σκοτάδι.
Στέκεται εκεί στην εκκλησιά της.
Μετά τραβάει κατά την ρεματιά.
Το θυμάσαι το αιωνόβιο δάσος.
Το δάσος της Παναγιάς.
Εγώ δεν θα ζήσω να το ξαναδώ.”
“Μαζί θα είμαστε, μαζί θα μεγαλώνουμε παππού!”
Χαμογέλασε, το καλοσυνάτο γερασμένο πρόσωπο του, κάθε συναίσθημα αγνό, όμορφο, καλό, μπορούσες να ξεχωρίσεις.
Γιατί σ’ αυτόν τον άντρα μόνο καλό έκρυβε η ψυχή του!
“Έχουν σωθεί πολλοί και άλλοι την έχουν δει.
Τα θαύματα της αμέτρητα.
Έχουν φύγει στην ρεματιά με ρεμούλκες, τρακτέρ και έχουν σωθεί μέσα από παλιοσίδερα.”
“Θέλω να την δω παππού!”
“Όσο η ψυχή σου είναι αγνή, την βλέπεις.
Τα θαύματα της είναι γύρω σου.
Κλείσε τα μάτια σου, πες μου τι βλέπεις;”
“Αγάπη παππού, αγάπη.”
“Με την αγάπη κάνεις θαύματα παιδί μου.
Μεγάλα θαύματα!”
Το εξωκκλήσι μας, “κλησιμπούκουρα” ωραία εκκλησιά, υπήρχε από την αρχαιότητα .
Ναός της θεάς Άρτεμις.
Αργότερα υπήρξε στην ρωμαϊκή ιστορία.
Λέγεται από τα λίγα που μπόρεσα να μάθω, ότι κάτω από τον ναό υπάρχουν κατακόμβες.
Στην αρχαιότητα αγνώστου χρονολογίας στο μέρος αυτό έκαναν κατασκευή κεραμιδιών.
Μοναστήρι ίσως πολύ μεγάλο.
Χτισμένο σε όλο το επίπεδο χώρο της περιοχής.
Υπήρχαν τριακόσιοι καλογέροι.
Κάποιος μου είχε πει πως έκρυψαν κατά την εποχή του Βυζαντίου ιερά άμφια και δισκοπότηρα.
Κολώνες και σκαλιστά μάρμαρα έρχονται αιώνες πριν στόλιζαν τον ναό.
Πολλές φορές το όμορφο εκκλησάκι έχει πέσει θύμα αρχαιοκαπηλίας.
Έχει πλέον σφραγιστεί.
Για να λειτουργήσει πρέπει να πάρουμε άδεια.
Θαύματα πολλά.
Αρκεί να κάνεις το σταυρό σου και να το ζητήσεις.
Μικρή άκουγα ότι το αυτοκίνητο του πατέρα μου μόλις έφτασε στο ίσωμα έξω από την εκκλησιά σπάσαν οι τροχοι.
Σαν από θαύμα μερικά μέτρα πιο κει υπάρχουν γκρεμοί.
Ο προπάππους μου, γαμπρός του παππού μου, όταν ήταν οι μέρες να φύγει από την ζωή, σχεδόν εκατό χρόνων.
Έφυγε από το χωριό μου με τα πόδια να πάει στο χωριό του που βρίσκεται στην ράχη του χώρου που είναι χτισμένη η εκκλησιά.
Το ανηφορικό μονοπάτι τότε μέσα σε θάμνους και αγκάθια δεν μπορούσε κανείς να το περάσει.
Η μαυροφορεμένη γυναίκα πήρε τον γέρο παππού στην πλάτη της και τον ανέβασε στην ράχη.
Οι άνθρωποι εκείνου του χωριού έχουν μακροζωία.
Ζουν πέρα από τα 100 χρόνια.
Θαύματα πολλά.
Κάποιοι ίσως μπορέσουν να τα θυμηθούν.
