Ανοίγω τα παραθυρόφυλλα του παρελθόντος.
Στο περιβόλι κάποιες ντομάτες κοκκινίζουν ακόμα.
Οι φωνουλες γίνονται μακρινές.
Η σκιά της κορομηλιάς χάθηκε.
Σήμερα της Παναγιάς.
Στο εξωκλήσι μας άγγιξα το παρελθόν.
Τα παιδιά θα φύγουν.
Θα αρχίσει τρύγος.
Δεν θα είμαι εδώ.
Αποσκευές μου οι αναμνήσεις.
Του παιδιού, που δεν μεγαλώνει.
Μικρογραφία του παρελθόντος.
Μοναδική ανάμνηση.
Τόσες στιγμές.
Αλήθεια ο χρόνος άγρυπνος φρουρός αναμνήσεων.
Στέκομαι στο παράθυρο.
Μα τι να περιμένω.
Ο χρόνος τρέχει μπροστά.
Τραβώ τις αναμνήσεις ξωπίσω του.
Κάπου καθυστέρησα.
Ναι στο μικρό κοριτσάκι.
Μένει πίσω, στις ομορφιές που μεγάλωσε και γνώρισε.
Ο χρόνος δεν άκουσε, προχώρησε.
Έφυγε και αυτή μαζί με τα χρόνια.
“Κρατώ ότι αγάπησα, φυλαχτό πολύτιμο.
Γυρίζω σ’ ότι αγαπώ.
Ακολουθώ ότι όμορφο μου φέρνει η ζωή!”
