Και ήταν οι μέρες καλοκαιριού που δεν θέλαμε να κάνουμε τίποτα.
Ξυπνούσαμε αργά.
Χωρίς τηλέφωνα και όμως μαζευόμαστε παρέες.
Θυμάμαι κάτω από την κορομηλιά, στην πίσω μεριά του σπιτιού.
Εκεί είχαμε κλείσει το δικό μας σπιτικό.
“Κλέβαμε” από τα περιβόλια
Κολοκυθάκια τα κάναμε ζωάκια.
Καρφώνοντας ξύλα για ποδαράκια και ουρά.
Τα αραποσίτια – ντόντες – ή καλομπόκια, ήταν οι κούκλες μας.
Λογής τα χρώματα στα μαλλιά τους, πριν μεγαλώσουν – γίνουν για συγκομιδή
Τα ανοίγαμε λιγάκι και δημιουργούσαμε τις πιο όμορφες κούκλες.
Και τι δεν κάναμε.
Κρυβόμασταν στα περιβόλια και τα καταστρέφαμε.
Διόλου δεν μας ένοιαζε.
Φαγητό, ποτέ δεν ανυσηχούσαμε.
Ντομάτες από τα περιβόλια.
Αυγά από το κοτέτσι.
Βρίσκαμε σκαντζόχοιρους στα αχούρια – αχυρώνες – έτρωγαν φίδια.
Και σαν έφτανε η ώρα να ποτίσουμε τα περιβόλια, γιατί οι μεγάλοι δεν προλάβαιναν.
Καταστροφή!
Μπαίνουμε κάτω από το φυσικό σπιτάκι.
Πράσινο από φασολιές.
Βάζαμε στα αυλάκια να κόψουμε το νερό,
χόρτα με χώμα και πέτρες ή παλιές κουρελούδες να “στωμπώσουν” – κόψουν το νερό.
Μέναμε ώρες μέσα στο νερό και στο χώμα που είχε γίνει πια λάσπη.
Ίσως να κάναμε περισσότερη ζημιά μερικές φορές παρά καλό.
Ποιος νοιαζόταν για αυτό, εμείς το παιχνίδι σκεφτόμασταν.
Έπειτα τραβούσαμε προς το κεντρικό αυλάκι του χωριού.
Μας είχε ανοίξει η όρεξη για παιχνίδι.
Φτιάχναμε βαρκούλες και κάναμε όνειρα ότι θα φτάσουμε αγνάντια στην θάλασσα.
Να κολυμπήσουμε στο γαλάζιο της.
Τόσο όμορφα ήταν κάποτε…..
06 – Αυγούστου – 2022
