“Τον δρόμο σου ακολουθώ.
Το ολόγιομο φεγγάρι τρέχω να δω.
Στο βυθό της θάλασσας να μπω.
Να βρω το δικό σου μυστικό.
Φυλαγμένο από κάθε καιρό.
Στο κοχύλι του νότου κρυφό.
Μαργαριτάρι σαν θα βρω.
Μια ευχή μου έμεινε το καλοκαίρι αυτό.
Εσένα θα σκεφτώ.
Κοντά σου να βρεθώ.”
Δύο πέτρες, στην μέση η φωτιά.
Δίπλα στην βρύση στο πίσω μέρος της αυλής.
“Άναβαν τον λεβέτι.”
Το γέμιζαν με το λάστιχο νερό.
Να μπανιαριστούμε και να πλύνουν.
Σ’ ένα παλιό πανί έβαζαν στάχτη.
Την τοποθετούσαν στο ζεστό νερό στη σκάφη.
Έφτιαχναν σταχτόνερο ~ “αλισίβα” ~.
Καθάριζαν τα ρούχα εύκολα.
Τα ξέβγαιναν στην κορύτα με πολύ νερό, έβαζαν λουλάκι.
Το σπίτι το κάνανε καινούργιο.
Ερχόταν οι μέρες της Παναγιάς.
Παίρναμε καλαμπόκια από το περιβόλι, μεριάζαμε λίγη θράκα να μην σβήσουμε την φωτιά.
Τα ψήναμε στα κάρβουνα.
“Το περιβόλι του Θεού.”
Είχε όλα τα καλά.
Νηστεύαμε δεκαπέντε μέρες.
Όλες για την Παναγιά.
“Μόνο γάλα θα πιείτε.”
Να “στηλωθούμε” αδύνατα ήμασταν.
“Βάλτε πέτρες στην τσέπη σας, θα σας πάρει ο αέρας”.
Μας πείραζαν οι μεγάλοι.
Ψυχή δεν πιάναμε.
Και ερχόταν κείνη η ώρα.
Να βγει η μουτζούρα και η σκόνη από πάνω μας.
Το φτιαχτικό σαπούνι του σπιτιού με ποτάσα και ελαιόλαδο όμοιο με κοτρώνα μας “στούμπαγε” το κεφάλι.
Μήπως μας έβαζαν σειρά.
Μέχρι τα μεσάνυχτα αλωνίζαμε τον τόπο.
