Ο Αύγουστος γεννήθηκε για τα παιδιά!
Ήρθαν και άλλες οικογένειες στο χωριό.
Γιορτάζει η “Χάρη” της.
Στην όμορφη εκκλησιά.
Στο ξωκκλήσι.
Μαζευόμασταν πριν την δύση του ήλιου στο παλιό Ηρώων.
“Είναι νωρίς ακόμα που θα πάτε.
Θα σας κάψει ο ήλιος.
Εμείς “είχαμε γεμάτο το τουφέκι” δεν μας άλλαζες το πρόγραμμα.
Παίρναμε μια φέτα ζυμωτό ψωμί.
“Αυτή η γωνία, από άκρη σ’ άκρη στο καρβέλι”.
Το βρέχαμε λίγο, βάζαμε ζάχαρη και καφέ, πέρναμε την κατηφόρα.
“Μην ξεμακρίνεται από το χωριό.”
Ήταν σαν να μην το είπαν ποτέ.
Όλα μαζί και της πόλης τα παιδιά, “το κόβαμαι με τα πόδια” κάθε φορά σε κάποιο ξωκκλήσι.
Τις μέρες αυτές πηγαίναμε να κάνουμε συντροφιά στην “Χάρη” της.
Να αισθανθούμε την αύρα της.
Την βοήθεια της Παναγιάς
Έφτανε δεκαπενταύγουστο.
Γέμιζαν “μπουχό” τα πόδια μας.
Σηκωνόταν άσπρη σκόνη ~ πατούσαμε δυνατά το ξερό χώμα- “βουνό σκόνη” ~ κόλλαγε στα ρούχα μας, καθώς φτάναμε στο χωματόδρομο.
Ποιος νοιαζόταν εκείνη την στιγμή αν τα ρούχα ήταν καινούργια και τα μαλλιά καλοχτενισμένα.
Σκοπός μας ήταν να γυρίσουμε αργά στο σπίτι αφού είχαμε “κάνει το δικό μας”!
Οι μεγάλοι κοιμόντουσαν από νωρίς.
Είχαν να σηκωθούν χαράματα, να φτιάξουν τ’ αλώνια για τον άπλωμα της σταφίδας.
Θα είχε ξεχαστεί η αναποδιά μας.
Αλλά δεν ανυσηχούσαμε για αυτό πια.
Είχαμε αλλά βάλει στο μυαλό μας.
Άλλα κανονίσει.
“Ότι σας έρθει στο ξερό σας το κεφάλι θα το κάνετε, δεν σας πιάνει αλλιώς.”
Μας έβλεπαν τόσο λίγο.
Τι να μας πουν “μια ζεστή αγκαλιά” ήταν η ζωή τους.
“Αχ, τι μου κάνετε τώρα.
Θα σας φτιάξω λίγο γλυκό μπας και βάλετε κάνα γραμμάριο πάνω σας.
Δύο κοκαλάκια μείνατε.
Σας έφαγε ο ποδαρόδρομος.
Και εσύ.
Μην σε δω χωρίς χτυπήματα.
Πες μου ποιος θα δει αυτά τα πόδια όπως είναι μελανιασμένα και γδαρμένα.
Θηλυκό είσαι εσύ για αρσενικό.”
