Θα σου στείλω με τον άνεμο.
Μυστικά του τόπου μας.
Μυστικά γνωστά, αλλά να τα ζεις είναι αλλιώς.
Μες στην ζέστη σαν παιδί θυμάμαι ωρίμαζαν στα κλίματα τα σταφύλια.
Τότε άρχιζε ο αγώνας ζωής.
Ο τρύγος μετά τον δεκαπενταύγουστο.
Το συζητούσαν και μ’ επιανε η ψυχή μου.
Χαράματα πέντε το πρωί θα ήταν θαρρώ.
Δεν είχε ξημερώσει ακόμα.
Τ’ άστρα και το φεγγάρι φώτιζαν ακόμα στον ουρανό.
Σηκωνόμαστε με το ζόρι.
Τρέμαμε από το κρύο πάνω σε μια καρότσα φορτηγού.
Άλλοτε βάζαμε το σαμάρι στο άλογο, στο μουλάρι, στο γαϊδαράκο μας.
Να πάμε φαγητό στο κτήμα.
Θα ήθελα να σου δείξω.
Να σου μάθω την δύναμη του τόπου μας.
Να στα χαρίζει όλα η φύση.
Το αυγό, το κρέας, τα φρούτα.
Τα ροδάκινα μοσχοβολουσαν στο δέντρο.
Σαν ένιωθες την επιθυμία να κόψεις ένα.
Το άρωμα και η γεύση σε μεθούσαν.
Σαν να έκλεψες λίγο από την αμβροσία των θεών.
Στα περιβόλια και τι δεν είχαμε.
Είναι τόσα πολλά.
Πόσα μας δίνει ο Αύγουστος.
Πόσα σ’αυτον τον ευλογημένο τόπο.
Αλλά και αν θέλει πάλι στα παίρνει.
Μπόρες του Αυγούστου να παίρνουν την συγκομιδή από τα αλώνια.
Λιάζονταν τα σταφύλια.
Και σαν αγρίευε ο καιρός.
Έρχονταν σύννεφα, γέμιζαν το βουνό αστραπές και βροντές.
Δεν πρόφτανες από την πόρτα να βγεις.
Το νερό από την ορμή της καταιγίδας να ξεσπάσει.
Έμπαινε μες στα σπίτια.
Μούχλιαζαν οι σταφίδες στα αλώνια.
Αλλά ο άνθρωπος δεν εγκατέλειψε τον αγώνα.
Να παλεύει με την φύση.
