Γέμιζε κόσμο το χωριό.
Περιμέναμε της Παναγιάς.
Στο όμορφο εκκλησάκι, “κλησιμπούκουρα” – “ωραία εκκλησιά”!
Να γίνει λειτουργία.
Μαζευόμασταν όλα τα παιδιά.
Το προαύλιο του σχολείου γέμιζε και πάλι δεν χωρούσαμε!
Τρία χιλιόμετρα, ίσως περισσότερο, περπατούσαμε μες το δάσος.
Στο δημόσιο, μετά ανεβαίναμε το χωματόδρομο.
Δέος, πίστη, αγάπη!
Μεταξύ μας είμασταν αδέλφια.
Προστατεύαμε το ένα το άλλο.
Σαν αντίκριζα την “όμορφη εκκλησιά” τα πόδια μου δεν βαστούσαν.
Ένιωθα τα γόνατα να λυγίζουν.
Να γονατίσω, να προσκυνήσω.
Αν έπαιρνα το κλειδί, έτρεχα μπροστά, άνοιγα πρώτη την πόρτα.
Μια μυρωδιά του παλιού χρόνου.
Θαρρούσα πως έβλεπα την Παναγιά να με προσμένει.
Να μ’ αγκαλιάσει.
“Μάνα μας” προστάτιδα μας.
Κατεβάζαμε με το σχοινάκι τα καντήλια μπροστά στο Ιερόν.
Τ’ ανάβαμε όλα μπροστά στις εικόνες.
Κάναμε ευλαβικά το σταυρό μας.
Προσευχόμασταν κλείναμε την εκκλησιά.
Φώτιζαν την νύχτα σαν περνούσες.
Στο περίγυρο της σκιαζαν τα ψηλά δέντρα.
Αιώνων!!!
Αντίκρυ η θάλασσα έφερνε το δροσερό αεράκι της, μας δρόσιζε.
Μας έδινε ζωή.
Μετά τραβούσαμε κατά το δάσος.
Το δάσος της “Παναγιάς”.
Δάσος αιώνων, σήμερα δεν υπάρχει.
Θέλαμε να βρούμε στην ρεματιά την Παναγιά να πίνει νερό.
“Λέγονταν πως είχαν δει πολλοί μια μαυροφορεμένη γυναίκα σε κείνο το μέρος.”
Θαύματα είχαν γίνει πολλά.
Ζωές ανθρώπων είχαν σωθεί.
Δεν ξέρω αλλά εμάς πάντα μας προστάτευε.
Γιατί “λιθάρι πάνω σε λιθάρι – πέτρα πάνω σε πέτρα δεν είχαμε αφήσει ποτέ”.
Μας πρόφταινε η νύχτα.
Οι μεγάλοι ανυσηχούσαν.
Γιατί εμείς παιδιά δεν ειμασταν.
“Αγρίμια της φύσης” θα έλεγα.
Έτσι μοιάζαμε!!!!
Έτσι μεγαλώσαμε με δάσκαλο μας την φύση.
Οι μεγάλοι δούλευαν πάντα στα κτήματα.
Και αν δεν μας έπαιρναν μαζί τους.
Κάναμε μέρες να τους δούμε.
Χαράματα φεύγαν στην δουλειά.
Μεσάνυχτα γυρνούσαν.
Ίσως μες το όνειρο μας, αισθανόμασταν μια αγκαλιά!
“Της μάνας”, την αγάπη της.
Δεν έφτανε ο χρόνος της, να μας δεί να μεγαλώνουμε.
Και εμείς σαν “βλασταρακια”, “ξεπεταγόμασταν” στην ζωή.
Δεν προφταίναμε τις μέρες καλοκαιριού…..
04 Αυγούστου 2022 – 05
