Μια όμορφη, παλιά, σκαλιστή, ξύλινη πόρτα.
Δεν κατασκεύαζαν πια τέτοιες, δύσκολη δουλειά και τα ξύλα δυσεύρετα.
Την πόρτα την κρατούσαν σταθερή δύο μεγάλα σίδερα, καλά σφυρηλατημένα, σκαλισμένα.
Πήρε το κινητό της, άνοιξε τον φακό.
Τώρα μπορούσε να ξεχωρίζει κάθε λεπτομέρεια.
“Τι μου συμβαίνει, άρχισα να ψάχνω φαντάσματα του παρελθόντος.
Να πιστεύω σε μύθους.”
Ανατρίχιασε στην σκέψη αυτή, ίσως η τόση μοναξιά να την παρότρυνε να πιστεύει σε φαντάσματα, ή μήπως ήρθε στο μέρος αυτό να συναντήσει το πεπρωμένο της.
Ο χρόνος ήταν μόνο δικός της και η ερημιά σύμμαχός της.
Να ανοίξει την πόρτα να δει τι κρυβόταν πίσω της.
Ίσως να έπεφτε πάνω σε τοίχο ή μιας κάβας από σπάνια παλιά κρασιά.
Διόλου απίθανο.
Έκανε να την ανοίξει.
Καλά σφραγισμένη, δεν μπορούσε κανείς ούτε να την διαρρήξει.
Χωρίς το κλειδί ήταν αδύνατον να ανακαλύψει τα μυστικά αυτού του υπόγειου διαδρόμου.
Έκανε να φύγει, μια πλάκα κινήθηκε στο περπάτημα της.
Έσκυψε να την διορθώσει, της φάνηκε περίεργο μετά από τόσα χρόνια να ξεκολλήσει.
“Δεν βαριέσαι, η υγρασία άλλωστε κάνει τόσες ζημιές.
Χρειάζεται μια καλή συντήρηση.” Μονολόγησε.
Κάποιο αεράκι χάιδεψε απαλά το χέρι της καθώς έσκυψε να την βάλει στην θέση της.
“Από που να ‘ρχεται.”
Κοίταξε την σκοτεινή τρύπα που ήταν κάτω από την πλάκα.
Κάποιες φωτογραφίες, ένας φάκελος, ένα μεγάλο, παλιό, σιδερένιο κλειδί.
Τόσα χρόνια, κανείς δεν είχε αγγίξει το παραμικρό.
Αν ήταν δυνατόν, πως είχε συμβεί αυτό.
Σίγουρα αυτές οι πλάκες ήταν πολύ παλιές.
Δεν υπήρχαν, όταν ανακαίνισαν το υπόγειο συμφώνησαν να τις αφήσουν προς το παρόν.
Μην χαλάσει η παλαιότητα του κτιρίου και η ιστορία του.
Ίσως αργότερα έβαζαν ξύλινο πάτωμα πάνω από το ήδη υπάρχον.
Πήρε στα χέρια της τα γράμματα, το κλειδί.
Ήθελε να μάθει αλλά πιο πολύ να δει τι υπήρχε πίσω από την πόρτα.
Άφησε τα γράμματα προσεκτικά πάνω στο κρεβάτι.
Έψαξε για το φανάρι του λαδιού.
