“Πως μπήκες στο δωμάτιό μου:” Ρώτησε η Έμιλι και έκρυψε καλά κάθε συναίσθημα.
“Εσύ μου άνοιξες.”
“Κάνεις λάθος, έχω κλειδώσει την πόρτα από νωρίς.
Θυμάμαι καλά, γύρισα σχεδόν σκοτάδι.
Δεν ήσουν εδώ.”
“Και όμως εσύ μου άνοιξες, θυμήσου σε παρακαλώ.
Γύρισε πίσω, πήγαινε στο ποτάμι, στο κέντρο της σπηλιάς.
Διάβασε τι χαράξαμε μαζί πριν…”
“Να διαβάσω τι; “
“Θυμήσου την στιγμή και οδήγησε την καρδιά σου στην αλήθεια.”
“Μην πλησιάζεις, μπορώ να σε πολεμήσω και να νικήσω.”
5. Συναισθήματα το γράμμα της
Ο νεαρός έβγαλε το γράμμα από το στήθος του, φυλακτό πολύτιμο αιώνων.
“Διάβασε το σε παρακαλώ.”
Είχε αλλάξει η έκφραση στο πρόσωπό της, μια ανακούφιση, πίστη στα λόγια του.
Διάβασε το γράμμα, κάθε λέξη μια ανάμνηση να σκίζει την καρδιά.
“Ποιος μπορεί να περιγράψει την αγάπη, ποια μορφή θα μπορούσες να της δώσεις, πόσο μπορεί να σε πληγώσει, ποια είναι η αλήθεια της;
Πως μπορείς να την εκφράσεις;
Να την νοιώσεις;
Σκέφτομαι, είμαστε μαζί και προσπαθώ μέσα μου να πιστέψω αν είναι αλήθεια αυτό που ζω.
Ξέρω ότι αισθάνομαι είναι τόσο δυνατό, πόσο ισχυρό το συναίσθημα.
Ένας πόλεμος γεννήθηκε μέσα μου, όσο να παλεύω η δύναμη των συναισθημάτων σου μπορεί να με νικήσει.
Το άγριο πάθος του ερωτά σου με μεθάει κάθε φορά που σε σκέφτομαι.
Πόσες ζωές μπορείς να ζήσεις για να νιώσεις.
Πιστεύω στην δύναμη σου, με κατακτάς, το ξεπερνώ και ρίχνομαι στην αγκαλιά σου να μπορέσω να νικήσω την δίψα μου, να γευτώ το άγριο φιλί σου που με γεμίζει πάθος.”
Δεν ήταν δυνατόν, ο ίδιος γραφικός χαρακτήρας.
Κάθε λέξη την θυμόταν.
Ενώθηκαν οι στιγμές στο χρόνο, πάγωσε κάθε ανάμνηση, προσκύνησε την αληθινή αγάπη.
“Εσύ ήσουν πάντα το πεπρωμένο που ακολουθούσα.”
Θυμήθηκε, αναμνήσεις έφεραν την αλήθεια στον πόνο της στιγμής και σκίασε το πεπρωμένο.
