Ψυχές ταλαιπωρημένες έβρισκαν καταφύγιο σε μάχες της ζωής.
Έζησαν σε εποχές δύσκολες, ανθρώπινοι νόμοι να κρίνουν τα συναισθήματα.
Λες να υπάρχουν νόμοι για κάτι που λέγεται αγάπη-έρωτας.
Εκεί μιλά μόνο η ψυχή η καρδιά.
Ακολουθούν τα συναισθήματα και έρχεται η ολοκλήρωση της απαλής αγάπης της ψυχής.
Τα αγγίγματα που κάνουν την ψυχή να πετάξει στον παράδεισο της.
Απαγορευμένη αγάπη, απαγορευμένα συναισθήματα.
Κάποιοι εναντιώθηκαν και κρύφτηκαν.
Άλλοι πάλι δεν είχαν την δύναμη και καταδίκασαν την αγάπη.
“Και ποιος είσαι άνθρωπε που θα κρίνεις.
Έμαθες ποτέ τι θα πει αληθινή αγάπη.”
Κάποια ονόματα φανέρωνε το γράμμα.
Δεν είχε ακούσει για αυτούς τους νέους.
Καταδίκασαν τα αισθήματά τους και ορκίστηκαν να τα φιλοξενήσει ο χρόνος μέχρι να ξαναγεννηθούν οι ψυχές τους.
Μόνο ο χρόνος στις στιγμές σύμμαχός τους.
Ματωμένες ψυχές να δακρύζουν, να περιμένουν την στιγμή να ενωθούν.
Να ξεκινήσουν την αγάπη τους από εκεί που την άφησαν.
Γεννήθηκαν ξανά και ξανά, αλλά δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν τα συναισθήματα τους.
Έμειναν ανεκπλήρωτα, ένας όρκος αιώνιος να στοιχειώνει και να περιμένει.
Κρύφτηκαν σε στιγμές φυλακισμένες στην χρονοδιάσταση, στη χρονοδύνη στο πέρασμα μιας άλλης ζωής
Στο κάρμα που περίμενε να ολοκληρωθεί.
Ένας απόηχος και μια κραυγή γεννήθηκε.
Ψίθυροι καρδιάς, αφουγκράστηκαν την ψυχή και τα συναισθήματα μίλησαν.
“έπρεπε να κρυφτούν αν ήθελαν να συνεχίσουν στην αγκαλιά του χρόνου….”
“΄Ήρθε ο χρόνος να ολοκληρωθεί το κάρμα….”
Συνέχιζε να διαβάζει τα γράμματα:
“Τι ήθελε να πει, από ποιόν είχαν γραφτεί όλα αυτά;”
Πάγωσε μπροστά στο μυστικό μιας κρυφής εισόδου, την οδηγούσε κατευθείαν σε κάποιο μυστήριο.
Ήθελε να συνεχίσει και όλα αυτά που θα την οδηγούσαν, ήταν αληθινά, ή κάποιες φαντασίες ενός άγνωστου συγγραφέα μιας εποχής που η ίδια ακόμα δεν μπορούσε να καταλάβει το πότε γράφτηκαν.
