3.1. Τα γράμματα
“Διάβασε και θυμήσου, τρέξε πίσω στο παρελθόν, στην αγάπη μας στον ερωτά μας.
Καταδικαστήκαμε να ζούμε χώρια.
Ναι, χωρίσαμε και υποσχεθήκαμε.
Στις όχθες του ποταμού γράψαμε τα ονόματά μας.
Άνοιξε την ξύλινη πόρτα, ακολούθησε το μονοπάτι μπροστά.
Μην σε ξεγελάσει το χάος και το σκοτάδι.
Κλείσε να μάτια και ξεπέρασε κάθε φόβο.
Άκουσε τον ήχο του νερού καθώς σχίζει τα βράχια, αχνίζει ο καταρράκτης και ακούγεται το τραγούδι μας.
Ακολούθησε την καρδιά σου.”
Η ομίχλη, η καταχνιά είχαν σκεπάσει τα πάντα.
Αστραπές και βροντές ακούγονταν σε έναν ουρανό που τον έκρυψαν τα μαύρα σύννεφα.
Η Έμιλι συνέχιζε να διαβάζει, ήθελε να μάθει.
Πότε γράφτηκαν, πόσα χρόνια είναι κρυμμένα στο μικρό ξύλινο κουτί.
Γιατί ποτέ δεν τα ανακάλυψε κανείς.
Και τώρα ήρθαν τυχαία στα χέρια της ή την περίμεναν κατά κάποιο μυστήριο τρόπο, όπως έγραφαν:
“περιμένουμε τον παραλήπτη..”
“Γιατί εγώ και όχι κάποιος άλλος;”
Αναρωτήθηκε η Έμιλι, ήθελε να μάθει, συνέχισε να διαβάζει τα γράμματα.
Δύσκολο, είχαν ξεθωριάσει, ο χρόνος έκανε καλά την δουλειά του στο πέρασμά του.
Αλλοίωνε κάθε τι όμορφο μέχρι να γίνει σκόνη και να χαθεί στο σύμπαν.
“Δεν μπορώ να πάρω το βλέμμα μου από πάνω σου.
Μοιάζεις ξεχωριστός, ήρθες να με κάνεις δική σου.
Πήρες την ψυχή μου και αιχμαλώτισες την καρδιά μου.
Ακολούθησα το δρόμο της δικής σου ζωής.
Να σε συναντήσω, εδώ απόψε κάτω από το φως των αστεριών και της σελήνης.”
“Μπαίνει άνοιξη και η ψυχή θέλει να πετάξει.
Αναζητά μια αγκαλιά, μια δίδυμη ψυχούλα.
Θέλει να νιώσει αγάπη-έρωτα, πρώτη και μοναδική φορά.
Μετά ας χαθούμε μαζί…”
“Σε συναντώ κάτω από τα αστέρια.
Μαγεύεις την νύχτα, παραμερίζεις το σκοτάδι.
Φως καλύπτει το δρόμο της ζωής μου.
Θέλω να τρέξω να σε βρω αλλά ξέρω πόσο δύσκολο είναι.
Στις εποχές μας οι αγάπες είναι καταδικασμένες.
Μια τέτοια αγάπη σαν και την δική μας, ανθίζει και μας βρίσκει μακριά.
