1.1. Η αποκάλυψη
Μπήκε στο μικρό υπόγειο δωμάτιο, κουρασμένη, εξαντλημένη, από το πολύωρο περπάτημα στους σκοτεινούς, μελαγχολικούς δρόμους του έρημου χωριού.
Η μοναξιά μεγάλη, εκείνη την στιγμή, μα την είχε συνηθίσει, άλλωστε αυτό είχε επιδιώξει.
Έτσι ήταν μια ζωή, την αγρίευε η μοναξιά της και μετά γινόταν φίλη της.
Πέρα από την ίδια δεν μπορούσε να βασιστεί και να αποκαλυφθεί σε κανέναν.
Ήταν ένα μυστήριο του εαυτού της, που και η ίδια δεν μπορούσε να το καταλάβει.
Δεν είχε συνανντήσει κάποιον άλλον σαν και αυτήν, παρά μόνο εκείνο το αγόρι.
Δεν της μιλούσε, δεν είχε πει λέξη για τον εαυτό του, το διαισθανόταν ήταν από τον ίδιο κόσμο.
Φτιαγμένοι σαν δυο σταγόνες νερό, ίδιες ψυχές.
Βασιζόταν μόνο στον εαυτό τους και τις δυνάμεις τους.
Στην αλήθεια της διαίσθησής τους.
Δεν της μίλησε ποτέ για τον ίδιο, την ήξερε, την είχε καταλάβει, την είχε νιώσει.
Ήταν ο λόγος που την πλησίασε, η διαφορετικότητα τους από τους γύρω τους.
Από την ώρα που τον συνάντησε ήταν όλος ο κόσμος της.
Γεννημένοι οι δύο τους για να συναντηθούν τα μονοπάτια της ψυχής τους.
Να σπάσει οι μοναξιά σε στιγμές που τους χάριζε ο χρόνος.
Ελάχιστες μέσα στο άπειρο των στιγμών τους να μοιάζουν αιώνες.
Ξάπλωσε στο κρεβάτι απέναντι από το μικρό παράθυρο.
Κάρφωσε το βλέμμα της στο φως του κεριού και αισθάνθηκε το σφιχταγκάλιασμα της ανάγκης ενός ύπνου στο ερημικό μέρος που βρισκόταν.
Ήταν τόσο ήσυχα που άφησε κάθε σκέψη της να ταξιδέψει στο χρόνο και να της φέρει τα πιο ωραία όνειρα.
“Ξύπνα, μην κοιμάσαι, πρέπει να μιλήσουμε.”
Τα μάτια με δυσκολία άνοιξαν, μα ήταν μόνη της πως βρέθηκε το αγόρι της καλοκαιρινής παρέας μαζί της, πως μπήκε στο δωμάτιο της, ίσως να ξέχασε να κλειδώσει.
“Πρέπει να σου μιλήσω, δεν έχω χρόνο.
Έκλεψα λίγο από τις στιγμές, ξεγέλασα τον χρόνο να έρθω να σε συναντήσω.”
“Τι λες, πως μπήκες μέσα, δεν σε άκουσα να χτυπάς.”
“Πρέπει να σε προστατέψω, ήρθε ο κατάλληλος χρόνος να πάρεις τις απαντήσεις σου.
Πρέπει να μείνεις εδώ, ο χρόνος έφτασε και εσύ πρέπει να πάρεις το τιμόνι και μόνη σου να υπερασπισείς τον κόσμο, έχεις μεγάλη δύναμη μέσα σου.
Ξεφεύγεις από το υπερφυσικό και ταξιδεύεις στο μέλλον, έχοντας δίπλα σου όλους εμάς.”
“Πως έμαθες για μένα όλα αυτά, τι λες δεν σε καταλαβαίνω.”
“Παρακολουθώ τα ονειρά σου, ανήκω σ’ αυτά.
