~ 11 ~
Θυμίσεις
Μέριασε τις θολές κουρτίνες θύμησης.
Έβλεπε πέρα μακριά αγνάντια στη θάλασσα.
“Ζεις το τώρα, μαζί με το κάποτε.”
Το φαναράκι της έσβηνε σιγά-σιγά.
Το λαδάκι τελείωνε μέρες τώρα.
Σπιθούλες φωτιάς χόρευαν όταν άγγιζαν το πάτο του ποτηριού.
Λίγο νερό ανακατεμένο με λάδι.
Να δυσκολεύουν τις τελευταίες μέρες.
“Θυμίσεις” – άργησες να έρθεις “αγόρι του ουρανού” στην ζωή μου.
Άργησες πολύ, μα δεν στάθηκες στο αντάμωμα μας.
Κυνηγούσες τα όνειρα σου και ήταν πολλά.
Απέναντι σου να σε κοιτώ, να σ’ αγαπώ, να σ’ ερωτεύομαι περισσότερο.
Δεν σ’ είχα ποτέ δικό μου.
Έμεινα να σ’ ακολουθώ στα όνειρα σου.
Να σ’ αγαπώ.
Να σε λατρεύω.
Αγόρι του ουρανού και της θάλασσας.
Σκούπισε το βρεγμένο μάγουλο της.
Για πάντα δική σου.
Ναι, μόνο για σένα.
Εσύ μ’ έκανες να πετώ, με φτερά αγγέλων να ακολουθώ, τον παράδεισο της ευτυχίας.
“Γιαγιά δακρύζεις!”
Ντράπηκε στις θυμίσεις της.
Δεν μάθανε το μυστικό της.
Πόσο υποφέρεις όμορφα στην αγάπη τι και αν δεν την έχεις κοντά σου.
Σε ζώνουν οι αναμνήσεις, καραδοκούν, σε ταξιδεύουν πονεμένα και όμορφα στον ανεκπλήρωτο ερωτά σου που σε σημαδεύει για πάντα, έρχεται στα όνειρά σου να γίνεις παιδί να τρέξεις κοντά στον αγαπημένο σου, να νιώσεις από την αρχή.
Ανεκπλήρωτος, κάτι που πονά βαθιά την ψυχή σου, γιατί τα συναισθήματα παραμένουν ζωντανά, τρέφονται από τις αναμνήσεις και γεννιούνται καινούργια όμορφα.
Συναισθήματα που όσο και αν προσπάθησες δεν βρέθηκε ο χρόνος να τα αγγίξει, έμειναν ανείπωτα να τρέφονται από την αγάπη – τον έρωτα να πονούν χωρίς να βρίσκουν παρηγοριά στην αληθινή τους, δική τους αγάπη.
Κοίταξε την εγγονούλα της βρέθηκε πάλι σε εκείνη την ακρογιαλιά.
Λευκό σεντόνι οι αναμνήσεις του έρωτα της.
Έγραψαν, λερώθηκαν με το αμάρτημα.
Το όμορφο του παραδείσου.
Πέρασε η ζωή της χωρίς να σκιρτήσει η καρδιά της για άλλον παρά μόνο για το αγόρι του ουρανού.
