~ 26 ~
Όταν βγεις από την καταιγίδα εμφανίζονται νέα όνειρα.
Πόσα αλλάζουν στο διάβα της ζωής.
Και αν από μέσα περάσει το ουράνιο τόξο.
Οι ευχές των ονείρων σου βγαίνουν αληθινές.
Αλήθεια πόσα όνειρα μας έχουν πραγματοποιηθεί.
Ο χρόνος πέρασε γρήγορα.
Κατέβαινε τα σκαλάκια της αυλής.
Μια όμορφη μικρή μονοκατοικία φιλοξενούσε την οικογένεια.
Ο μικρός διάδρομος, στολιζόταν από πεζούλες με πολύχρωμα λουλούδια.
Μια εικόνα παλιάς μονοκατοικίας στο κέντρο της Φωκίωνος Νέγρη.
Απίστευτη ομορφιά κρύβεται σε μια παράξενη αφιλόξενη πόλη.
Αν ψάξεις περισσότερο βρίσκεις στα χαλάσματα ψυχές που διψούν για ζωή, φως, ήλιο.
Έψαξε, βρήκε δύο όμορφες ψυχές να την περιμένουν.
Και αν ο ήλιος ήταν φωτεινός, χαρίζει ομορφιά λάμψης στις ψυχές τους.
Εκείνη την στιγμή δάκρυα συννεφιάς αναμνήσεων γκύκαιναν την αιώνια υπόσχεση τους.
“Μαζί σε κάθε όνειρο ζωής!”
Εκείνη την στιγμή έμαθαν πως ο μόνος τρόπος να είναι μαζί ήταν να παίρνουν στιγμές και να ταξιδεύουν σε αναμνήσεις.
Είχαν τόσα πολλά να πουν.
Οι τελευταίοι μήνες ήταν δύσκολοι και για τις δύο τους.
Κοιτάχτηκαν στα μάτια.
“Πόσο δύσκολα ήταν;”
“Πολύ!”
Άφησαν τις ψυχές τους να μιλήσουν.
Να μην πουν τίποτα παραπάνω.
Είχαν καταλάβει τόσα πολλά, στο διάστημα που δεν βλεπόντουσαν.
Τα όνειρα τους είχαν τσακιστεί.
Τα φτερά τους τα είχε πάρει ο άνεμος.
Οι δυο τους μόνο να χαμογελάσουν μπορούσαν.
Το είχαν υποσχεθεί
“Πες μου πως ήταν;”
“Από την στιγμή που το είδα όλα πέρασαν.”
Δεν την ρώτησε τίποτα άλλο.
Κατάλαβε πως ήταν ευτυχισμένη μόνο σαν μάνα – “μικρομάνα” .
Πριν ενηλικιωθεί είχε αφήσει τα όνειρα της.
Τις σπουδές της.
Την παιδική της αθωότητα.
Παρόλο την σκληρή δουλειά, το μικρό παιδί που υπήρχε μέσα της το έχασε.
Την θέση του πήρε η ώριμη γυναίκα, “μανούλα”.
Θα μεγάλωνε τον μοναχογιό της με ότι ξεφύτρωνε στα πόδια της, όρκος ζωής!
