~ 67 ~
Η Δανάη αναρωτήθηκε αν είχε διαβάσει κάποιες από τις κρυφές της σκέψεις.
Τον ακολούθησε μέχρι την αίθουσα.
“Ηλέκτρα πήγαινε σε παρακαλώ την Δανάη στην σουίτα της μεγάλης βεράντας.”
Η Ηλέκτρα την άφησε μόνη της στο μεγάλο χώρο.
Ένας παράδεισος μόνο για εκείνη.
Άνοιξε τις μεγάλες ντουλάπες.
Το ένα φόρεμα καλύτερο από το άλλο.
Διάλεξε ένα με αποκαλυπτικό ντεκολτέ.
Μετά από ένα μπάνιο με αιθέρια έλαια και αρώματα, ξεκούραστη στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη.
Κοίταξε το σώμα της, ακόμα έμοιαζε νεανικό.
Το στήθος της ξεχώριζε στο βαθύ ντεκολτέ.
Το ροζ απαλό χρώμα σε συνδυασμό με το απαλό ροζ των χειλιών της και το ροδαλό των μάγουλων της, ένιωθε σαν να βγήκε από παραμύθι.
Μεταμορφώθηκε σε μια νεαρή πριγκίπισσα που σε λίγο θα κατέβαινε να συναντήσει τον πρίγκιπα της.
Αυτήν την φορά όχι από ένα φανταστικό δικό της κόσμο, αλλά κάποιο πραγματικό.
Ο Άλεξ την πυρπολούσε με το βλέμμα του.
Είχε χάσει τα ίχνη του Δημήτρη.
Σίγουρα θα μιλούσε για δουλειές ή θα απολάμβανε κοκτέιλ στην σουίτα.
Ήθελε να φύγει αλλά η επιμονή του ζευγαριού να μείνουν σε διαφορετικές σουίτες και να ξεκινήσουν το πρωί για το Ναύπλιο τους ανάγκασαν και έμειναν στο ξενοδοχείο.
Ούτε οι δικαιολογίες να πάρει κάποια ρούχα από το σπίτι δεν μπόρεσε να τους πείσει να τους γυρίσουν στην πόλη.
Στο ξενοδοχείο είχε ότι μπορεί να φανταστεί.
Dress code για την κάθε περίσταση.
Ίσως ήταν η ευκαιρία να ξεκουραστεί.
Κάθισε στο σαλόνι για ένα γλυκό.
Να ξεφύγει από τις σκέψεις της δεν μπορούσε ή μάλλον δεν το επιδίωκε.
Να τον βλέπει, να είναι κοντά του, αυτό της έφτανε.
Άλλωστε δεν θα ήταν δικός της ποτέ.
Η Ηλέκτρα μια όμορφη γυναίκα της ηλικίας της.
Ποια θα μπορούσε να συγκριθεί μαζί της.
Και πόσο μάλλον αυτή!
