~ 23 ~
“Και σαν παιδί σε ερωτεύτηκα, σαν όνειρο σ’ αγάπησα, πήρα τον δρόμο της νύχτας.
Εκεί που άρχιζαν τα όνειρα.
Από την αρχή.
Η μοναδική αγάπη, ο ένας έρωτας.
Στάθηκε στην άκρη του γκρεμού και πεταξε.
Είδε τον αετό ψηλά,
Πιάστηκε από το σύννεφο.
Μέτρησε τα άστρα.
Μύρισε τα γιασεμιά.
Και χάθηκε το παιδί στο όνειρο.
Γυναίκα έγινε.
Τόλμησε, τον ερωτα-την αγάπη.
Πρόφτασε να νιώσει έναν θεϊκό έρωτα.
Να μπει στον παράδεισο μαζί σου.
Ο δικός μας έρωτας είναι ευτυχία.
Γεννιέται και μένει.
Μένει να τον ακολουθήσουν και άλλοι.
Παιδιά παραμείναμε.
Σαν παιδιά, δυνατά αγαπηθηκαμε.
Σαν την γη τον ήλιο ερωτευτήκαμε.
Η αρχή
“Έλα μαζί μου.”
Πήγαν στο πίσω μέρος του σχολείου.
Της πρόσφερε ένα τσιγάρο.
Αρνήθηκε.
Την κοίταξε με σεβασμό και αγάπη.
Δεν θα την έκρινε από ένα τσιγάρο.
Φαινόταν, έμοιαζε διαφορετική από όλα τα άλλα παιδιά.
Είχε ένα όμορφο χαμόγελο.
Ποτέ δεν το ξέχασε.
Στα μάτια της έβλεπες την ψυχή της.
Είχε μάθει να κοιτάζει βαθιά στα μάτια τους ανθρώπους.
Γνώριζε την ψυχή τους.
Αδιάφοροι, έτσι ήταν οι περισσότεροι.
Αυτό όμως το κοριτσάκι ξεχώριζε.
Μόλις πριν λίγο την είχε γνωρίσει, αισθανόταν ήδη το δέσιμο ψυχής.
Εκεί που οι άγνωστοι σμίγουν με της μοίρας τα καμώματα, γίνονται ένα.
