89
που δρασκελάς πάν’ από θάλασσες και τρυπώνεις στους κήπους,
κανείς δε γλυτώνει από εσένα,
μήτε Θεός μήτε θνητός.
Όποιον αγγίξεις, τον επαλαβώνεις.
Συ, άνθρωπο φρόνιμο εξωθείς στ’ άδικο και στο χαμό,
συ π’ ανάβεις ταραχή κι αμάχη ανάμεσα σε γιο και πατέρα,
νικά πόθος και λαχτάρα για τη γλυκομάτα νύφη,
κόντρα σ” όλους τους μεγάλους νόμους.
Σαν ατάραχος Θεός τους περιγελάς, ω Αφροδίτη.
Ήδη τώρα κι εγώ παρανομώ που δε μπορώ να κρατήσω τα δάκρυα, βλέποντας τη δύστυχη Αντιγόνη να τη σέρνουν άκαιρα στον τάφο που μέσα του μια μέρα όλοι θα μπούμε….
Η δύναμη της ερωτικής αγάπης αλλά και τη δημιουργική δύναμη της αεικίνητης φύσης αποτελούν το πρωτότοκο φως που ευθύνεται για την ύπαρξη και την τάξη των πραγμάτων στο σύμπαν
Πίσω στην Αθήνα
Είχαν χαθεί οι μέρες.
Μετά την επιστροφή τους από το Ναύπλιο επείγουσες εργασίες τον κρατούσαν μακριά της.
Δύσκολο να βρεθούν, ο ένας στην Ανατολή και ο άλλος στην Δύση.
Η Δανάη έχανε την αυτοπεποίθησή της, την αισιοδοξία της, μελαγχολούσε.
Ο δρόμος προς το Σούνιο, η θάλασσα, η λάμψη και οι έρωτες των θεών έγινε ρουτίνα καθημερινότητας.
Ζήλευε την ευκολία που οι θεοί της είχαν να κερδίζουν τον έρωτα θνητών και ανθρώπων.
Έναν αγάπησε, πόθησε, θέλησε να μοιραστεί μαζί του ανείπωτα μυστικά.
“Απαγορευμένος” ο έρωτας αυτός.
Υπάρχει τρόπος να λησμονήσει, ποιος να είναι αυτός.
Σκέφτηκε την Ηλέκτρα.
Ηλέκτρα και μόνο το όνομα της την τρομάζει.
Η κόρη του Αγαμέμνονα που πάσχιζε να κρατήσει ζωντανό το σκάνδαλο.
Να πάρει εκδίκηση.
Ηθική αυτουργος της μητροκτονίας.
Η Κλυταιμνήστρα και ο πατριός της Αίγισθος.
Η εκδίκηση ποτάμι αίματος.
Μαζί με τον Ορέστη μαχαίρωσαν την Κλυταιμνήστρα και μετά σκότωσαν τονΑίγισθο.
Πώς μπορεί να ξεχάσει, πως μπορεί η ψυχή να λησμονήσει;
Λήθη αδερφή του θανάτου και του ύπνου.
Η αλησμόνησια, παρακαλεί τη Λήθη να βρει το νερό της λησμονιάς
Την πηγή από τους πέντε ποταμούς του Άδη.
Ίσως στις αναφορές του Πλούταρχου να ψάξει να βρει στο Ερέχθυον των Αθηνών την πηγή της λησμονιάς.
