~ 56 ~
Τα δίδυμα κοριτσάκια, θα τα υιοθετούσε, ο χρόνος της ελάχιστος λόγω πολλών επαγγελματικών υποχρεώσεων.
Θα τα μεγάλωνε η μητέρα τους.
Η ίδια θα αναλάμβανε κάθε φροντίδα, το φαγητό τους, τον παιδιατρό τους, τα παιχνίδια τους, τα ρουχαλάκια τους και το σπουδαιότερο την μόρφωσή τους.
Θα άλλαζε η ζωή της, θα είχε κάτι όμορφο και σπουδαίο να σκεφτεί.
Θα έκανε τα πάντα για όλη την οικογένεια.
Ξεχάστηκε για λίγο, το πρόσωπό της έλαμψε.
Οδηγούσε στην Πατησίων κοντά στο Μουσείο.
Λίγο πιο πέρα μια βιτρίνα με παιδικά ρούχα.
Σταμάτησε απότομα, κατέβηκε και χάζεψε τα μωρουδιακά.
Για πρώτη φορά στην ζωή της αισθάνθηκε μια αθώα ευτυχία.
“Τι όμορφα που είναι όλα.”
Η Δανάη άρχισε να κάνει σχέδια για μια νέα αρχή στην ζωή της.
Σκέφτηκε πως η πραγματική αληθινή ευτυχία είναι η προσφορά, η βοήθεια όταν κάποιος την έχει πραγματικά ανάγκη.
Ήταν αργά, κατάκοπη έκλεισε την πόρτα του γκαράζ.
Μπήκε στο ασανσέρ και ανέβηκε στο τελευταίο όροφο του κτιρίου.
Εκεί βρισκόταν το γραφείο της, στην πλαγιά του Λυκαβηττού, στο Κολωνάκι.
Τον τελευταίο καιρό ήταν πολύ τυχερή.
Βρέθηκε η ευκαιρία που αναζητούσε.
Ένα γραφείο στο κέντρο της πόλης θα της έδινε άπλετο χρόνο να μην μετακινείται πολύ.
Όλα ήταν γύρω της, δημόσια κτίρια, τράπεζες και φυσικά μια υπέροχη αγορά για οτιδήποτε χρειαστεί.
Ένα δωμάτιο το είχε διακοσμήσει και τον είχε μετατρέψει σε προσωπικό χώρο.
Η πόλη είχε ώρα κοιμηθεί.
Τράβηξε τις κουρτίνες, κοίταξε μακριά την πόλη.
“Κάπου εκεί θα είναι!”
Πόσο πονούσε, ποια συναισθήματα ξύπνησαν μέσα της;
Πόση ομορφιά, αναζητούσε η ψυχή της να τον ξαναδεί, να του κλέψει μια ματιά.
Να μπορέσει να του πει πως όλος ο κόσμος της αγγελικά πλασμένος όλων των παραμυθιών της, μετατράπηκε σε έναν μπλεγμένο παράδεισο ανθέων που μοσχοβολούσαν έρωτα!
Τι παράξενο συναίσθημα.
Έπιασε τον εαυτό της να κοιτάζει το λευκό του τοίχου της απέναντι από το γραφείο της και να χαμόγελα!
Με καρφωμένο το βλέμμα της, έβλεπε μόνο την μορφή του.
Ήρθαν οι θυμίσεις από την Βάρκιζα να της χαλάσουν την ευτυχία.
“Τα έκανα θάλασσα.
Πόσο ανόητη στάθηκα.
Τι κάνω τώρα.
Πώς θα νικήσω αυτό που νιώθω.”
