~ 14 ~
Θάλασσα
Πόσο όμορφη είναι η αγκαλιά της θάλασσας.
Πάντα εκεί να προσμένει.
Πρόθυμη να μας ταξιδέψει.
Και εμείς “οι γήινοι” λησμονάμε να κάνουνε μια “αγκαλιά” – να ζεστάνουμε την ψυχή μας με “αγάπη”.
Δεν χορταίνει μάτια μου θάλασσα η Αγάπη.
Μα μήτε και εγώ μπορώ να σε απαρνηθώ.
Στον ήλιο παίρνω δύναμη και ταξιδεύω στα ταξίδια της.
Μα αν θα έρθει το φεγγάρι εκεί κάθομαι και στενάζω που δεν σ’ έχω.
Μήνυμα θέλω να στείλω, την καρδιά μου μέσα να βάλω.
Μα δεν τολμώ να σου ζητήσω να μ’ αγαπάς όπως εγώ.
Μια είναι η αγάπη, μία μόνο, εκεί που ο νους στα ταξίδια τρέφεται από χαρά.
Και σαν σε αντικρύζω από το στήθος θέλει να πεταχτεί η καρδιά.
Φτερά να βγάλει να σ’ αγκαλιάσει.
Αυτή είναι η αγάπη μάτια μου.
Άγρια σαν την θάλασσα που ο άνεμος την σέρνει πάνω σε βράχους.
Μα αν ηρεμήσει θα χαρείς την αύρα της θα μιλήσεις με το κύμα.
Το όνειρο θα πάψει να πονά, θα βρει παρηγοριά σε τούτο τον κόσμο.
Θάλασσα απλώνεται μπροστά μου και δε σε έχω.
Σε αντικρύσα στης Ανατολής τα χρώματα
Λίγο πριν ο ο ήλιος ανατείλει λίγο πριν ξημερώσει και τα άστρα χαθούν στο πρώτο φως
Μόνο η σκιά της σελήνης φαινόταν αμυδρά στον ουρανό
Ήθελε να θαυμάσει τα χρώματα που σε στολίζουν κάθε πρωί.
Εκεί να σε κοιτώ και να μην σε χορταίνω.
Να χάνομαι στις χρυσοτάξιδες ηλιαχτίδες.
Καθρέφτης του ήλιου των χρωμάτων.
Παλέτα ζωγράφου που αφήνεται να χαθεί μαζί σου.
Ποιητής να απαρνηθεί ακόμα και τον έρωτα για να πέσει στην αγκαλιά σου
Καράβια να σε προσκυνούν.
Βαρκούλες να σε ακολουθούν.
Και εσύ αρχοντισα θάλασσα προσκυνητής γίνομαι.
Πιάνομαι από ένα κύμα, ταξιδεύω στο αεράκι σου.
