~ 80 ~
Θαυμασμό για την οικογένεια, που παρά τις συνθήκες κατάφεραν να κάνουν παιδιά.
Λύπη γιατί δεν είχαν τα απαραίτητα.
Ανάμεικτα συναισθήματα πυρπολούσαν εκείνη την ώρα την ψυχή της.
Κάποιο από τα δίδυμα κινήθηκε και ξύπνησε το άλλο.
Άπλωσε το χεράκι του θέλοντας να αγγίξει και να χαϊδέψει το αδελφάκι του.
Αυτός ο σύνδεσμος αγάπης ανάμεσά τους.
Από την ώρα της σύλληψης.
“Οδυσσέα θα τα πάρω, ναι το αποφάσισα, τα μωράκια θα τα πάρω εγώ.”
“Δεν στα δίνουμε.” Φώναξε φοβισμένα το παιδί.
“Οχι Οδυσσέα μου δεν θα στα πάρω από το σπίτι τα αδελφάκια σου.
Λάθος το είπα συγχώρα με.
Θα αναλάβω να μεγαλώσουν σαν πριγκίπισσες.”
Χαμογέλασε το μικρό αγόρι.
“Και εσύ θα ξεκινήσεις μαθήματα, θα πας στο σχολείο, ακούς!”
Η Δανάη δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι άλλο εκείνη την στιγμή.
Ένιωθε ολοκληρωμένη και ταυτόχρονα προβληματισμένη.
Μπήκε στο μικρό δωμάτιο.
Η Λυδία την κοίταξε, μετά σηκώθηκε και της είπε να καθίσει.
Πήρε τα κοριτσάκι και τα έβαλε στην αγκαλιά της.
Την κοίταξαν στα μάτια προσπαθώντας να βρουν λίγο γάλα να θηλάσουν.
Η Δανάη χαμογέλασε στην Λυδία.
Η νεαρή μητέρα ένιωσε ανακούφιση.
Της έπιασε το χέρι σαν να της έλεγε “το ξέρω ότι όλα τα πάνε καλά.”
Όλη την μέρα την πέρασε μαζί με τον Οδυσσέα.
Το βράδυ κάνοντας να φύγει αφού είχαν κοιμηθεί τα νεογέννητα κοριτσάκι, μια απρόσμενη νεροποντή την κράτησε στο μικρό φτωχικό της γειτονιάς.
Κοιμήθηκε δίπλα στα δίδυμα, ένιωθε ότι είχε αποκτήσει πλέον νόημα η ζωή της.
Είχε ένα σκοπό και πολλά όνειρα.
Είχε ξεχαστεί για λίγο από τα συναισθήματα που την προβλημάτιζαν, όσο ήταν στο Ναύπλιο.
Είχαν έρθει στην ζωή της νέα πρόσωπα, γεννιόντουσαν νέα όνειρα.
Η Σοφία που ξαναείδε εκείνο το βράδυ, γύρισε το χρόνο πίσω και ονειρεύτηκε από την αρχή μια άλλη ζωή που είχε ξεχάσει πώς ξεκίνησε.
Χάριν στην Σοφία ξαναπίστεψε στην ζωη.
Ισως να είναι μια στάση σταθμός.
Τώρα στην ίδια σχεδόν γειτονιά, ξεκινούν άλλα όνειρα για μια οικογένεια που χρειάζεται την βοήθειά της να μπορέσουν τα παιδιά τους να βρουν ότι αναζητήσουν, μάθηση και όνειρα αυτό λέγεται ζωή, να δίνεις τα όνειρα και να τα κάνεις αληθινά
Ισως όλα αυτά με κάποιο τρόπο να δένονται μεταξύ τους.
Να σχηματίζουν το παζλ του δρόμου της ζωής.
