~ 42 ~
Η διάθεση της άλλαξε ξαφνικά.
“Δεν κατάφερε να μας συνοδέψει.”
Μπήκε στο αυτοκίνητο.
Είχε συνηθίσει άλλωστε αυτά τα παιχνιδάκια που της έστειναν κατά καιρούς παντρεμένοι.
Νόμος της ηθικής της από κοριτσάκι.
Ποτέ δεν θα μπει ανάμεσα σε μια σχέση.
Πόσο άλλωστε σε ζευγάρι παντρεμένο.
Η καρδιά όμως δεν διαλέγει.
Ακολουθεί.
Και η ψυχή πετάει να πάει σ’ ότι πραγματικά την κάνει ευτυχισμένη.
Άρχισαν με τις τυπικές συστάσεις.
“Θέλω την βοήθεια σου Δανάη.
Έχω συστάσεις από τον Δημήτρη.
Νομίζω ότι βρήκα μια πολύ καλή συνεργάτιδα, φτάνει να πεις το ναι.”
Σταμάτησε το αυτοκίνητο.
Είχαν φτάσει στην θάλασσα.
Μεσουρανούσε το φεγγάρι.
Αλήθεια πόση ομορφιά ήταν γύρω της.
Πρώτη φορά έπιασε τον εαυτό της να αισθάνεται ελεύθερη.
Να την αγγίζει η μαγεία της στιγμής.
“Μου λείπει η θάλασσα.
Μοιάζει με όνειρο, αλλά είναι η αληθεια μας.
Μας μαγεύει η αύρα της, τα ταξίδια της.
Το τραγούδι της, στα σκοτεινά δειλινά.
Ξυπνούν αιώνες σε κάθε ρομαντική ψυχή τον έρωτα.
Η πατρίδα μας, είναι η επιθυμία του κάθε ξενιτεμένου να την επισκεφτεί.
Να γνωρίσει τις ομορφιές του τόπου αυτού.”
“Πάνω σ’ αυτό σκεφτόμουν.
Αποφάσισα να επενδύσω στην Ελλάδα.
Θα ήθελα ανθρώπους εμπιστοσύνης για την διαφημιστική καμπάνια.
Ένα σύγχρονο παραθαλάσσιο ξενοδοχείο στις ακτές της Αττικής.
Θα συνδυάσω την παράδοση του τόπου με την σύγχρονη ανάπτυξη.”
“Δεν ξέρω τι ακριβώς ζητάς από μένα.
Νομίζω ότι πρέπει να γυρίσουμε.
Δεν είναι χώρος για συζητήσεις.
Εδώ είναι για ρομαντικά ζευγάρια, όχι για επαγγελματικές συζητήσεις.
Θα έρθω στο γραφείο σας αύριο.”
