~ 92 ~
Θα έκλεινε μια φωτογράφιση με μοντέλα που είχαν ταξιδέψει από το παρίσι
Το είχε κανονίσει η Ηλέκτρα μέσω κάποιου πρακτορείου.
Αργότερα θα ερχόταν και ο σύζυγός της να φωτογραφηθεί μαζί τους.
Το ζευγάρι έπρεπε να δείχνει ευτυχισμένο.
Πάτησε λίγο παραπάνω το γκάζι για να κερδίσει χρόνο.
Η καρδιά της σκίρησε και ψυχή της πέταξε από το στήθος.
Ο Άλεξ είχε φτάσει πολύ νωρίς, κατέβαινε από το αυτοκινητό του όταν πάρκαρε δίπλα του.
Ένιωσε ότι την περιμενε, πήρε την τσάντα με τα σχέδια και τις σημειώσεις και προχώρησε προς το μέρος του.
“Δεν σας περιμέναμε τόσο νωρίς.”
“Γύρισα με την πρώτη πτήση, δεν υπηρχαν αλλες εκκρεμότητες και θεώρησα απαραίτητο να έχω λίγο χρόνο, αλλά και να παραβρίσκομαι στη φωτογράφιση.”
“Αυτό θα είναι καλό, η γνώμη σας θα μας βοηθήσει πολύ.”
“Μπορείς σε παρακαλώ να με ακολουθήσεις μέχρι το γραφείο μου.
Θα ήθελα να διαπραγματευτούμε και να διοργανόσουμε κάποιες συναντήσεις με νέα μέλη στο ξενοδοχείο.
Η άποψή σου και η γνώμη σου θα μου είναι χρήσιμη.”
Μπήκαν στον αγαπημενο του χώρο.
Η μεγάλη τζαμόπορτα ήταν ανοιχτή, το αεράκι της θάλασσας δρόσιζε το, χώρο και τον φρέσκαρε με αρώματα του βυθού.
Παρήγγειλε πρωινό για δύο.
“Δεν νομίζω να έχεις πιει καφέ;”
“Θα το έπινα με την Σοφία, ίσως την συναντούσα στην reception.”
“Εχεις λίγο χρόνο τότε.”
Άρχισαν να συζητούν για τα ταξίδια του, πως ανέλαβε τις επιχειρήσεις από τον θείο του.
Πως μετά από πολύ αγώνα κατάφερε να πάρει όλες τις μετοχές και να αποκτήσει δύναμη στην διοίκηση.
Το πρωινό σερβιρίστηκε.
Είχαν μείνει οι δύο τους.
Η Δανάη είχε ξεχαστεί, το βλέμμα της χανόταν στην θάλασσα και τα μάτια της είχαν μεταμορφωθεί – όμοια με γοργόνας.
Ο Αλεξ την παρακολουθούσε αρκετή ώρα.
“Και τι θα έδινα να μου έλεγες τι σκεφτόσουν τόση ώρα.”
“Πόσο όμορφη είναι τα πρωινά δίπλα στην θάλασσα.
Αυτή η συνεργασία μου έχει δώσει άλλη όψη στην ζωή μου.”
