~ 51 ~
“Έλα μαζί μου στο ξενοδοχείο.
Θα περιμένεις στην ρεσεπτιόν για όση ώρα είμαι μαζί του.”
Τι απανθρωπιά, τι ντροπή, τι ξεπεσμός.
Πάνε πέντε ολόκληρα χρόνια από τότε που συναντήθηκαν στην γιορτή του Νικόλα.
Αυτή ευγενική, χαμογελαστή όλο ζωή.
Δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί τι υπήρχε πίσω από όλη αυτή την ευχάριστη μάσκα μεταμόρφωσης.
Την είχε δει πολλές φορές μαζί με τον Νικόλα, ήταν πολύ τυπική μαζί της.
Κάτι την προειδοποίησε “αυτή δεν είναι για σένα, μείνε μακριά της όσο μπορείς.”
Αυτή πήρε θάρρος και ζήτησε το τηλέφωνό της.
Την επομένη το πρωί δεν είχε καλά καλά ανοίξει τα μάτια της χτύπησε το τηλέφωνο.
“Θα έρθω για καφέ, συγγνώμη για το θάρρος αλλά έχω να σου πω πολλά για την χθεσινή βραδιά.”
Δεν πέρασε μισή ώρα και ήταν έξω από την πόρτα.
“Ελα πέρασε, πως πίνεις το καφεδάκι σου, ελληνικό πάντα, δεν έχω κάτι άλλο.
Αλλιώς να σου παραγγείλω.”
“Φτιάξε μου έναν ελληνικό, για λίγο θα κάτσω έχω δουλειές πολλές σήμερα.”
Κάθισαν στο πίσω βεραντάκι, σκίαζε η λεμονιά και έφερνε δροσιά, προστατεύοντας τες από τον πρωινό ήλιο.
“Γνωρίζεις πολύ καιρό τον Νικόλα;”
“Αρκετά από το σχολείο.”
“Το ξέρεις ότι τον τελευταίο καιρό έχει μπλέξει πολύ άσχημα.”
Η Δανάη κατάλαβε ότι αυτή η γυναίκα μόνο την φιλία της δεν ήθελε.
Ήταν από τους χαρακτήρες που πρέπει να προσέχεις τόσο πολύ.
Από τους ανθρώπους που μπαίνουν στην ζωή σου και την κάνουν “μαλλιά κουβάρια”.
Μετά από εκείνη την μέρα της έγινε “στενός κορσές.”
Κάθε βράδυ ήξερε την ώρα που γυρνούσε στο σπίτι και δήθεν τύχαινε να περνάει από τον δρόμο της.
Πέρασε πολύς καιρός, η Δανάη είχε κουραστεί από τις συνεχείς επισκέψεις της Λάουρας.
Ζήτησε από τον Νικόλα να τον δει.
Δεν ήθελε να του πει τίποτα για την γυναίκα αυτή.
Θα μάθαινε με τρόπο για την αφεντιά της.
“Νικόλα εξαφανίστηκες τον τελευταίο καιρό.
Είσαι για μια μπύρα και μια μικρή βόλτα στην ιστορική Αθήνα.
Τόσες πολλές οι γνώσεις σου στην ιστορία και τον πολιτισμό του τόπου μας.
Κάθε φορά μαζί σου ξεχνιέμαι μέσα από γεγονότα που εξιστορείς.”
“Φυσικά, μπορώ να σου χαλάσω εσένα χατήρι.
