~ 16 ~
Στιγματισμένοι έρωτες
Η μοναξιά της πόλης μεγάλη.
Η φίλη της δούλευε να μπορέσει να τελειώσει το σχολείο.
Στο διάβα της στους δρόμους στις γειτονιές μέχρι να φτάσει στο σχολείο “φτηνοί έρωτες σε κόκκινα φωτάκια σε υπόγεια σκαλοπάτια, σε παλιόσπιτα που μύριζαν “την σάπια αγάπη, βρώμιζε από συναισθήματα που σέρνονταν σε κόκκινα σεντόνια”, “σε ανέραστους καταπιεσμένους έρωτες”, “δούλους του χρήματος του εμπορίου”.
Μάτωναν την ψυχή στην άγρια ξεφτισμένη ικανοποίηση του αρσενικού.
Στην ικανοποίηση του χρήματος του θηλυκού.
Σε γωνίες ξεκούμπωτα φερμουάρ να παίρνουν ικανοποίηση σε σκοτεινές, κρυφές γωνιές.
Σε σοκάκια, δρόμους, πλατείες.
“Φοβήθηκα την αγάπη, τρόμαξα στον ψεύτικο έρωτα, σκοτείνιασαν τα αληθινά συναισθήματα.”
Παρασυρμός
Αναζητούσε κάποιον να την αγαπά.
Η πόλη μεγάλωνε την μοναξιά της.
Η αθωότητα της, η αγνότητα της γύρευε φιλία, εμπιστοσύνη.
Η πόλη της ετοίμαζε μια ματωμένη ιστορία.
Ήρθε ο έρωτας νωρίς, δίχως να τον επιδιώξει, δίχως να τον αναζητήσει.
Όχι, είναι ανώφελο να θυμάται λεπτομέρειες.
Πώς μπορεί να ξεχάσει.
Βρέθηκε στο σκοτεινό διαμέρισμα.
Αρνήθηκε, βρέθηκε ματωμένη πάνω σε σεντόνια που σκότωσαν την αθωότητα της.
Ντράπηκε, ένιωσε υπεύθυνη.
Σκοτώθηκε το παιδί μέσα της, φέρνοντας ένα ματωμένο παιδί που δεν πρόλαβε να δει φως.
Πώς σκοτεινιάζει ο νους, μαγκώνει την ψυχή.
Η μοναξιά μεγάλωσε, την σκότωνε για χρόνια δίχως να μιλήσει σε κανέναν.
Άλλωστε το παρελθόν δεν αλλάζει.
Σκοτώθηκε αυτή και το παιδί.
Παιδί μέσα σε παιδί να μεγαλώνει πριν κλείσει τα δεκαπέντε.
Πριν γνωρίσει την αγάπη-τον έρωτα και πιστέψει πως υπάρχουν.
Υπάρχουν ή είναι παράδοξα όνειρα σε έναν βουβό ανικανοποίητο κόσμο που κλέβει αθώες ψυχές και τις καταδικάζει σε θάνατο πονεμένου συναισθήματος χωρίς να προλάβουν να ανθίσουν κόβονται και μαραίνονται.
Γελάστηκε, δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να την αγγίξει, πέθανε μέσα της όπως τα μπουμπούκια στην παγωνιά όταν τα αγκαλιάζει το κρύο και μένουν έτσι χωρίς να ανθίσουν.
