~ 74 ~
Τα πόδια της κόλλησαν στην γη σαν της έπιασε ξαφνικά το χέρι και την έφερε στην αγκαλιά του.
“Ίσως εσύ να μην το κατάλαβες αλλά αυτός ο κύριος με την άμαξα δεν ήταν καθόλου προσεκτικός, παραλίγο να σε χτυπήσει.”
Ένα “ευχαριστώ” ίσα που ακούστηκε από τα χείλη της Δανάης.
Την οδήγησε στην εκπληκτική είσοδο του ξενοδοχείου.
Στην reception πήρε τα κλειδιά και κατευθύνθηκαν στα δωμάτια.
“Μια ώρα νομίζω είναι αρκετή να απολαύσεις ένα ντουζ και να αλλάξεις.
Θα σε περιμένω στην είσοδο του ξενοδοχείου.
‘Εχουμε συνάντηση στην κεντρική πλατεία της πόλης.
Μετά θα γευματίσουμε και θα συζητήσουμε πάνω σε κάποιες καινούργιες συνεργασίες.”
Τα πόδια της δεν την κρατούσαν.
Θαρρείς πως θα την προδιδόταν.
Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο άνθισε στην καρδιά της σκορπίζοντας ροδοπέταλα.
Μαράθηκαν πριν ταξιδέψει το άρωμά τους στην καρδιά του αγαπημένου της.
Εσώκλεισε την αγάπη σ’ ένα μπαούλο με παλιά ρούχα που ήταν για πέταμα.
“Την αγάπη βρε Δανάη!” Μονολόγησε. “Στην αγάπη φέρεσαι τόσο σκληρά!”
Αυτή η αγάπη έπρεπε να θυσιαστεί πριν μοσχομυρίσει και ανθίσει.
Γιατί μετά η καρποί της ωρίμανσης φυτρώνουν και πληθαίνουν.
Δεν μαζεύεται μετά.
Δεν ήξερε όμως πώς όταν την φυλακίσεις, βρίσκει έστω μια χαραμάδα.
Τρόπο διαφυγείς και τότε ζητιανεύεις και παραμηλλάς στα όνειρά της.
“Άφησε Δανάη, ένα-ένα τα συναισθήματά σου ελεύθερα.
Νιώσε, κλείσε τα μάτια και κοίταξε στο σκοτάδι σου.
Πες μου τι βλέπεις.
Ίσως μικρά λευκά άνθη, άγνωστα και όμορφα σκορπίζονται και δίνουν φως λευκό.
Μοιάζουν με μικρογραφία λευκών αγγέλων, τοσοδούλικα αλλά έχουν δύναμη.
Δύναμη να νικηθούν ανυπεράσπιστα στο φύσημα του αγέρα.
Δύναμη να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.”
Πως θα τον αντικρίσει, όση ώρα ήταν στο δωμάτιο μόνο τον Άλεξ σκεφτόταν.
Ο Άλεξ της είπε να διαλέξει ότι χρειάζεται από το κατάστημα του ξενοδοχείου.
Η Νιόβη, η κοπέλα στο κατάστημα του ξενοδοχείου της πρόσφερε ένα φόρεμα ειδικά για την αποψινή βραδιά.
