~ 32 ~
Έπαιζε υπέροχη μουσική.
Με το συγκρότημα του έκαναν όνειρα.
Ήταν σίγουρο ότι θα έβγαζαν σύντομα δίσκο.
Θα κυκλοφορούσε σε vinilio, θα έμπαιναν στα top ten των 80s.
Το όνομα τους ακουγόταν τον τελευταίο καιρό στο ραδιόφωνο.
Στο wolkam είχε αντιγράψει σε κασέτα κάποια πρόβα τους.
Φάνταζε να έχουν λαμπρό μέλλον.
Ποιο μέλλον όταν από την κορυφή του βουνού, ξεφυτρώνει ένας βράχος μπροστά του και μην μπορώντας να τον προσπεράσει σε τραβάει στην χαράδρα του.
Πριν κυκλοφορήσει ο νέος δίσκος τους.
Σε αυτοκινητιστικό ο Νίκος έχασε τότε τους δύο γονείς του.
Ήταν η αρχή μιας άλλης ζωής.
Ναι ο δίσκος κυκλοφόρησε.
Βγήκε για δέκα συνεχής εβδομάδες στην πρώτη θέση.
Είχε μέρες να φανεί ο φίλος της.
Ήθελε να τον συγχαρεί.
Έψαξε να τον βρει.
Έμαθε ότι συχνάζει σε κάποιο κακόφημο μπαράκι
Το ταξί την μετέφερε στην γειτονιά της πορνείας και του εξευτελισμού.
Αποφασισμένη να βοηθήσει έναν φίλο.
Δεν χρειάστηκε να ψάξει πολύ.
Ξεχώριζε, ήταν απόμερο κρυμμένο σε μια γωνιά, ακριβώς όπως της το είχαν περιγράψει.
Κάποιος την κοίταξε περίεργα.
Προχώρησε, δεν δίστασε, άνοιξε την πόρτα.
Κατέβηκε τα πέντε σκαλάκια προσεκτικά.
Στο ημίφως δεν ξεχώριζες και πολλά.
Ναι ήταν μόνος στο μπαρ, με ένα ποτήρι στο χέρι.
Ψηλός και αδύνατος.
“Δεν είναι μέρος για σένα.
Πώς βρέθηκες εδώ;”
“Μπορείς να μου πεις γιατί αυτοκαταστρέφεσαι;
Άστα όλα όπως είναι.
Έλα μαζί μου.”
“Παραμένεις ίδια, ορθή-κοφτή.”
Βγήκαν από το σκοτεινό μέρος, γεμάτο τσιγάρα και ουσίες.
Τα κίτρινα φώτα της πόλης υποδεχόταν το σκοτάδι στην γειτονιά των πεθαμένων ψυχών.
Ψυχών που έψαχναν τον παράδεισο σε λάθος δρόμο.
