~ 52 ~
Είσαι η μούσα μου, ο άνθρωπος που θαυμάζω.
Πες μου που βρίσκεις όλη αυτή την δύναμη.
Πως τελικά τα καταφέρνεις όλα τόσο καλά.”
“Αχ βρε Νικόλα μου, εγώ θαυμάζω εσένα.
Αγγιξες τα ονειρά σου και κατόρθωσες να φτάσεις την κορυφή και ακόμη παραπάνω.
Εγώ παλεύω σκληρά ακόμα και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω.”
“Εσύ, θα ξεπεράσεις κάθε απροσδόκητο όνειρο.
Να το θυμηθείς.
Ενώ εγώ τα έχω όλα και πάντα τα είχα.
Εσύ δεν είχες τίποτα και έφτασες ψηλά.”
“Άφησε και κάτι να πούμε από κοντά.
Λοιπόν την Κυριακή.”
Η εβδομάδα κύλησε γρήγορα, ο χρόνος έτρεξε σαν να έκαναν αγώνες οι στιγμές να προσπεράσουν κάθε δυσάρεστη εικόνα βραδινή.
Η Λάουρα είχε αρχίσει να γίνεται κουραστική.
Καλή κουβέντα δεν άκουγες από το στόμα της.
Η Δανάη κρατούσε τις απαραίτητες αποστάσεις και πρόσεχε πολύ τα λόγια της.
Είχε καταλάβει πως αυτή η γυναίκα δεν άξιζε ούτε για να σκοτώνεις την μοναξιά σου.
Ήταν όμως κοινή φίλη με τον Νικόλα, όφειλε να την σεβαστεί.
Το απόγευμα της Κυριακής αφού περπάτησαν αρκετά κάθησαν να ξαποστάσουν σε ένα από τα μαγαζάκια της πλάκας για ένα δροσερό παγωτό.
“Ελα πές το μου, αρκετή ώρα περίμενες.
Ξέρω κάτι σε βασανίζει.”
“Αρκετό καιρό τώρα έρχεται και με βρίσκει σχεδόν κάθε βράδυ η Λάουρα.
Ψάχνει για μια εχέμυθη φίλη.
Από ότι καταλαβαίνω κάτι θέλει.
Με ξέρεις δεν μπορώ να ανοιχτώ σε ανθρώπους.
Θέλω την γνώμη σου.”
Ο Νικόλας χαμογέλασε.
“Ενα αθώο παιδάκι είναι, έχει ανάγκη από παρέα.
Είναι ο χαρακτήρας της λίγο, πως να σου πω τώρα.”
“Κατάλαβα, αφού το λες, έτσι θα είναι.”
“Πες μου τώρα πως προχωράς την ζωή σου.
Μου υποσχέθηκες θα σταματήσεις αυτά που έκανες.”
“Ναι είμαι σε καλό δρόμο.
Πηγαίνω σε κέντρο παρακολούθησης εξαρτημένων.
Προχωράω πολύ καλά.”
