~ 69 ~
“Δανάη!!!”
“Δεν πέρασε μια μέρα, δεν άλλαξες καθόλου.”
Η Δανάη πίστευε ότι άνθρωποι ξεχωριστοί, με χαρίσματα ψυχής, δεν αλλάζουν.
Είναι ευλογημένοι, από μια άγνωστη δύναμη θεική χαρισματικής ψυχής, να παραμένουν ίδιοι.
“Αν λες για μένα, τι να πω για σένα!”
Σαν να ξύπνησε το παρελθον.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
“Πως είναι δυνατόν να σε ξαναβρίσκω μετά από τόσα χρόνια.
Μάλιστα σ’ αυτό εδώ το μέρος.”
“Ίσως κάποιες ψυχές γεννιούνται να σμίγουν, να χωρίζουν και να ξανασμίγουν για κάποιο λόγο, να συνεχίζουν. “ Απάντησε η Δανάη.
Ο ελάχιστος πολύτιμος χρόνος που είχε με μια παλιά φίλη, ήταν περισσότερο από μια δυναμωτική τόνωση, όμορφων, σπάνιων, συναισθημάτων.
Η Δανάη έκπληκτη παρακαλουθούσε με προσοχή κάθε κίνηση της Σοφίας.
Γυναίκα μοναδική, με δύναμη και σθένος ψυχής.
Τα λόγια της άγγιζαν την ψυχή σου, αποκομώντας την δύναμη σθένους και θάρρους που έψαχνες.
Μετά από μια συζήτηση μαζί της έβγαινες πραγματικά πιο δυνατός.
“Σοφία” σαν και το ονομά της, αρετή κάτι που δεν διδάσκεται, αλλά κάτι που κληρονομείται ή δίνεται από τη φύση.
“Αλλαξαν τα χρόνια, πέρασαν και τώρα είμαι μόνη, εδώ στο ξενοδοχείο.
Το χρωστάω στον Άλεξ.
Τον γνώριζα από παλιά, ερχόταν στο στέκι που δούλευα στα εξάρχεια.
Άλλαξε από την μια στιγμή στην άλλη όλη η ζωή μου.
Σε κείνο το σταθμό της ζωής μου ξεφύτρωσε ο Άλεξ.
Χρειαζόταν κάποιον έμπιστο στον συγκρότημα εδώ στο Σούνιο.
Ήταν ευκαιρία για μένα να ξεχρεώσω τις ζημιές.
Εδώ είναι το καταφύγιο μου, δεν το βλέπω σαν δουλειά.
Ένας τρόπος να αντικρίζω την ομορφιά και την διαφορετικότητα της κάθε μέρας.”
Η Δανάη θαύμαζε το ανάστημα, την ομορφιά αλλά και την δυναμικότητα μιας τόσο ωραίας γυναίκας.
Πήρε δύναμη στα λόγια της.
Πόσο σημαντικοί είναι οι άνθρωποι της ζωής μας.
Υπάρχουμε και πορευόμαστε παράλληλα μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή που διάλεξε η μοίρα για μας “το κάρμα”, το γραμμένο ή όπως το ονομάζουμε “η τύχη να συναντήσεις τον φίλο σου, τον άνθρωπό σου”.
