~ 65 ~
Πως η ζωή προχώρησε, άλλαξαν όλα.
Ένα όνειρο του χθες στο σήμερα.
Τέτοια ζωή δεν ήξερε ότι υπάρχει.
Κοίταξε πιο κοντά, χάμω στο μπαλκόνι, έξω από το παράθυρο.
Κίονες το στόλιζαν, πήλινες γλάστρες από φυτά που είχαν ταξιδέψει από άλλες χώρες.
Το γρασίδι κουρεμένο, ένα χορταράκι δεν ξέφευγε.
Και αν ήθελε να αναμετρηθεί με τα άλλα, ποιος το ένοιαζε.
Όλα στέκονταν στο δικό τους ρόλο, εξεταζόμενα με αυστηρότητα από τον άνθρωπο.
“Η φύση δεν είχε νόμους και αρχές, ότι ήθελε φύτρωνε και όπου ήθελε.
Δεν το πείραζε κανείς.
Μεγάλωνε, μαραίνοταν και εκεί έμενε στην γωνιά του, να ξαναφυτρώσει, να ξανανθίσει.”
Μια μελαγχολία σκίασε την ψυχή της.
Τα χέρια του κυρ Στέλιου σκαμένα από την δουλειά.
Ποτέ δεν παραπονέθηκε για τίποτα.
Ούτε για τα αμέτρητα μπαλώματα στα ρούχα του.
Κοίταξε τον τεράστιο εσωτερικό χώρο.
Μάρμαρα, ξύλο, πίνακες ζωγραφικής αμύθητης αξίας.
Είδε τον Άλεξ να έρχεται από μακριά προς το μέρος της.
Την γοήτευσε για άλλη μια φορά, ίσως περισσότερο από ποτέ.
Στο λινό του κουστούμι έμοιαζε όμορφος θεός που κατέβηκε από τον Όλυμπο.
Ερχόταν προς το μέρος της, παρακαλούσε να γυρίσει σε κείνο το πέτρινο σπιτάκι.
Με τις σανίδες να τρίζουν στο πάτωμα και την μυρωδιά της υγρασίας και του κρασιού να έρχεται από το υπόγειο.
Πόσο ευτυχισμένη ήταν τότε.
“Δανάη σε έψαχνα παντού, μπορείς σε παρακαλώ να έρθεις μαζί μου στο γραφείο.
Κάποια σχέδια μιας καινούργιας δουλειάς ετοιμάζω.
Θέλω την γνώμη σου.
Μίλησα με την Ηλέκτρα, έχει κουραστεί με όλα αυτά.
Μια ζωή και αυτή δίπλα μου, στις επιχειρήσεις.
Μου ζήτησε να πάρω μια άλλη γνώμη, να προχωρήσω ένα άλλο παραθαλάσσιο ξενοδοχείο.
Λοιπόν τι θα έλεγες να συνεργαστούμε.”
Η Δανάη ένιωσε αμηχανία, έχασε το θάρρος της, τον λόγο της.
Πως έγινε αυτό, πως το έκανε ο Άλεξ, έχανε τα λόγια της, δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη.
Σχέδια, ποια σχέδια εδώ δεν μπορούσε να σκεφτεί το οτιδήποτε.
Τα συναισθήματα της την μπέρδευαν όταν τον αντίκριζε.
‘Έλα μαζί μου, δεν έχουμε πολύ χρόνο, σε λίγο θα σερβιριστεί το γεύμα.”
