~ 27 ~
Οποίο και αν ήταν το τίμημα της.
Το τίμημα να είσαι μάνα.
Γιατί το ήξερε πολύ καλά πως είναι να μεγαλώνεις μόνος.
Όχι δεν θα της έλεγε τίποτα για αυτήν.
Άφησε να πιστεύει πως όλα είναι όπως τα ονειρεύτηκαν.
Βαδίζει στον κόσμο των ονείρων της.
“Το ξεπέρασες ποτέ;”
Χαμογέλασε, λυπημένα, σκληρά.
“Ίσως κάποτε να γίνει.”
“Να βρεις κάποιον να σ’ αγαπάει, ακούς.
Το αξίζεις!”
Δεν συνέχισαν την συζήτηση αυτή.
“Πες μου, είσαι ακόμη ερωτευμένη!”
“Θέλεις την αλήθεια;”
“Τότε πες μου για το μωρό.”
“Δεν ήταν εύκολο.
Να το μάθουν οι δικοί μου.
Να αφήσω το σχολείο.
Να αφήσω την κυρία που δούλευα και ήταν κηδεμόνας μου, με χρειαζόταν και αυτή.”
“Σε βοήθησε κανείς;”
Άφησε το βλέμμα της να περιπλανηθεί!
“Πάλι μόνη όπως τότε.”
“Όπως πάντα.”
Καμμία από τις δύο δεν ήξερε πως ήταν η τελευταία τους συνάντηση.
Καμμία δεν γνώριζε πως η μοίρα θα τους χώριζε τριάντα ολόκληρα χρόνια.
Χρόνια σκληρά.
Να δουλέψουν, να μεγαλώσουν την οικογένεια τους.
Με οποία θυσία.
Ανέβηκε τα σκαλοπάτια της αυλής.
Μια αγκαλιά, άγγιξε την παιδική ψυχούλα τους.
“Δεν θα χαθούμε ποτέ εμείς οι δυο.”
Εκείνη την στιγμή το πίστευαν.
