~ 43 ~
Ο Άλεξ πλησίασε αρκετά.
Θέλησε να κλέψει ένα φιλί της.
Η Δανάη χρόνια δεν άφησε κανέναν όχι μόνο να την φιλήσει, αλλά να της κλέψει φιλί;
Αυτό πάει πολύ!
“Με συγχωρείτε, δεν είναι ο έρωτας φτηνός, είναι συναίσθημα.
Λάθος κίνηση κάνατε απόψε.
Γυρίστε στην γυναίκα σας και στα παιδιά σας.
Στην εταιρεία σας και βρείτε κάποιαν άλλη να ασχοληθεί μαζί σας.”
Βρισκόταν αρκετά μακριά από την πόλη.
Το είχε βάλει στα πόδια.
Θα περπατούσε δίπλα στην θάλασσα.
Η ερημιά δεν την τρόμαζε.
Αυτό ήθελε να μείνει στην ησυχία της.
Αυτή λάτρευε τόσα χρόνια, αισθανόταν ήρεμη και ολοκληρωμένη.
Απόψε!
Ενα συναίσθημα ξεφύτρωσε, βαθιά κρυμμένο.
Στιβαγμένο σε μια ακρούλα της ψυχής της, ξεχασμένο.
Δεν θα άφηνε ποτέ κανέναν να της χαλάσει την ηρεμία της.
Να μπει στην ζωή της.
Είχε κλειδώσει για τα καλά την γυναίκα μέσα της.
Περίμενε απλά να περάσουν τα δραστήρια χρόνια της ζωής της.
Ήθελε να “μετοικήσειι” και αυτή σαν τα αποδημητικά πουλιά στον παράδεισο που μεγάλωσε.
Όνειρο ζωής, να ξυπνά το χάραμα, να ακούει το δάσος να της μιλά.
Να αγναντεύει στο βάθος μακριά την θάλασσα.
Περπατούσε μόνη, σε λίγο θα ξημέρωνε.
Πάλι τα έκανε θάλασσα στην ζωή της.
Αυτή την φορά ξεσήκωσε το πιο μεγάλο κύμα της.
Τώρα πρέπει να πιαστεί από μια σανίδα σωτηρίας, μα ποιά;
Μόνη της έπρεπε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της.
Αυτά τα πράγματα δεν ξεστομούνται.
Θυμήθηκε πάλι τις τρεις γυναίκες, θα της έλεγαν.
“Τα θελες και εσύ, έτρεχες μόνη στην ακροθαλασσιές.
Μην προσπαθείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου.
Ηθελέστα και παθέστα.”
Πικρόγλωσσες!
Και δεν θα είχαν άδικο.
Πόσο ανώρημα φέρθηκε.
