~ 9 ~
Δεν άκουγες καλό λόγο από αυτές τις γυναίκες.
Που είχε βρει η μία την άλλη.
Ο ένας άντρας είχε πάει σώγαμπρος στο σπίτι.
Τον κακομοίρη τον έκανε ότι ήθελε.
Οι άλλες δύο πρώτες ξαδέλφες και πρώτες κουτσομπόλες στο χωριό.
Έτσι κάθε νωρίς το βράδυ μετά την δουλειά μαζεύονταν στην κουζίνα.
Το κοριτσάκι μάθαινε όλα τα μυστικά του χωριού.
Η καρδιά της χτυπούσε ασταμάτητα, φοβισμένα.
“Γουρούνι στο σακί, θα με δώσουν και μένα, να με ξεφορτωθούν. “
Νωρίς το πρωί σηκωνόταν, να δει την Ανατολή.
Μια μαγεία χρωμάτων, έτρεχε στον αχυρώνα να δει να νεογέννητα κατσικάκια της.
Πήγαινε στο περιβόλι να δει το πρώτο δέντρο να ανθίζει να δένει καρπό.
Είχαν μεγαλώσει τα λαχανικά της, λογής λογής διάφορα χόρτα του μπαξέ, όπως την έμαθε η γιαγιά της.
Πότιζε τα λουλούδια της, λαχταρούσε να δει να ανοίξουν να μοσχοβολήσει ο κήπος της, να φέρει χρώματα και αρώματα η αυγή των δικών της κόπων, από τα παιδικά χεράκια της.
Αγνάντευε πέρα μακριά τον ορίζοντα και σκεφτόταν πότε θα τον περάσει.
Να μάθει τι κρύβεται πίσω από την ένωση του γαλάζιου ουρανού και της θάλασσας.
Ο Σεπτέμβρης δεν άργησε να έρθει, δύο ρούχα σε μια τσαντούλα και ήταν ήδη έτοιμη να μετακομίσει στην μεγαλούπολη.
Άφησε στο δάσος:
“Το τραγούδι των αηδονιών” στο πρωινό ξύπνημα.
“Το αντάμωμα του φθινοπώρου” με τα μανουσάκια.
“Τα ωχρά χρώματα των πεσμένων φύλλων” που τρέχουν να καλύψουν τις πατημασιές της γης.
Στα αμπέλια το “περίγελο” του τρύγου να μεθά τους περαστικούς.
Στα ποτάμια “το ζερβό περπάτημα” του κάβουρα.
Στον ουρανό “το γκρι ταξίδι με τα σύννεφα”.
Στο ποτάμι “τα χρώματα του ουράνιου τόξου” να διασχίζουν το χρυσό νεραιδόκοσμο.
Τα σπιτάκια “να πνίγονται στο πράσινο αγκάλιασμα” του δάσους.
Άφησε τους ανθρώπους της, ξεκίνησε να μπει σε κάποιο άλλο όνειρο.
Το όνειρο αναζήτησης μιας άλλης ζωής που θα την οδηγούσε στο μονοπάτι με τα παραμύθια, να βρει τον δικό της πρίγκιπα.
Ένα είχε στο νου της “να μην κάνει το λάθος, να βρει τον σωστό πρίγκιπα, πως όμως, πως θα τον καταλάβει;”
