~ 46 ~
“Πες του ότι ήταν ιδέα δική σου.
Η θάλασσα θα μας κάνει καλό.
Θα μας βοηθήσει να προσαρμόσουμε στα σχέδια ότι χρειάζεται.
Δική σου ιδέα λοιπόν στο χρωστάω.”
Ναι, του άρεσε πολύ του Δημήτρη να έρθει πάλι στην πρώτη θέση
Από την άλλη η Δανάη αισθάνθηκε προς στιγμή ανακούφιση.
Ο Δημήτρης έφτασε στην ώρα του.
Τόσο φιλόδοξος ήταν.
Ήθελε πάντα να έχει την πρώτη θέση.
Καταλάβαινε ότι η Δανάη του την παραχωρούσε σε αρκετές συνεργασίες τους.
“Μα τι έπαθες, πώς βρέθηκες εδώ;”
“Σε άλλη στιγμή θα σου πω.
Πάρε έναν καφέ να αρχίσουμε.
Όσο πιο σύντομα τελειώσουμε τόσο θα έχουμε τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε.”
Δεν ρώτησε περισσότερα.
Όντως η Δανάη είχε δίκιο.
Η δουλειά για την ώρα ήταν προτεραιότητά τους.
Κατέβηκαν στην παραλία και έστησαν ολόκληρο σκηνικό και μελέτες για το έργο.
Το project και πως θα προχωρήσουν μαζί με την υπόλοιπη ομάδα.
Κάθε ομάδα θα αναλάμβανε ένα έργο να βγάλει σε πέρας.
Η μέρα έφτανε προς το τέλος της, το δειλινό χρωματίστηκε από τις αποχρώσεις του κόκκινου.
Έκαψε τον ορίζοντα και τον έβαψε με μωβ πινελιές, πορτοκαλί και ροδακινί.
Η Δανάη είχε βυθιστεί σε σκέψεις της προηγούμενης βραδιάς.
“Χρειάζεσαι κάτι από μένα Δανάη, να σε γυρίσω;”
Προτίμησε να μείνει για λίγο μόνη της, αρκέστηκε σε ένα αθώο ψεματάκι.
“Με περιμένουν οι φίλες μου στο κέντρο.
Σε λίγο θα περάσει η Άρτεμις να με πάρει με το αυτοκίνητο.
Έχω ήδη στείλει μήνυμα.
Από στιγμή σε στιγμή φτάνει.”
Τι πρωτόγνωρη έλξη που αισθανόταν στην ψυχή της!
Κατέβηκε στο μεγάλο αυτοκινητόδρομο στο κέντρο της πόλης.
Βρέθηκε να περπατά μόνη της.
