~ 73 ~
“Θα ήθελα πολύ να επισκεφτώ το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.
Λέγεται ότι κατά την αρχαιότητα συνδέθηκε με την θεραπεία της ψυχής οδηγώντας στο υπέρτατο κάλλος και κατ’ επέκταση στην σωτηρία της ψυχής.
Να θαυμάσω μια παράσταση από σύγχρονους καλλιτέχνες.
Αλλά νομίζω δεν θα προλάβουμε.
Έχω κλείσει δύο δωμάτια στο ξενοδοχείο μας.
Απέναντι έχει θέα το Μπούρτζι.”
Η Δανάη άρχισε να αισθάνεται άβολα.
Ένιωθε τα μάγουλά της να κοκκινίζουν
Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά.
Σε μια στιγμή φοβήθηκε να μην ακουστούν οι χτύποι της.
Πόσο όμορφο είναι το Ναύπλιο.
Η παλαιά πόλη με τα υπέροχα γραφικά στενάκια της.
Τα υπέροχα μεζεδοπωλεία, τα ταβερνάκια της.
Κανά δυο τραπεζάκια στον πεζόδρομο, τους καλωσόρισαν για ένα διπλό ελληνικό και γλυκό.
“Το σκεφτόμουν σε όλη την διαδρομή.
Εμαθα πως αυτό το μαγαζάκι είναι πολύ παλιό.
Κάνει υπέροχα γλυκά.”
Κάθισαν στο τραπεζάκι, ο Αλεξ άρχισε να της διηγείται ιστορικά γεγονότα.
Λίγο πιο πάνω σκότωσαν τον πρώτο κυβερνήτη της χώρας, τον Καποδίστρια, στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα.
Ψηλά φάνταζε το οχυρωμένο ενετικό τείχος.
Ποια ιστορία μπορεί να συναγωνιστεί την ελληνική.
Οπλαρχηγοί, άνθρωποι των τεχνών, λόγιοι, ιστορικοί.
Αυτή η πόλη παραμένει άθικτη στο χρόνο, σαν να θέλει να κρατηθεί από μια ιστορία που έζησε και να την διδάξει στους επόμενους.
Έγραψε ο τόπος αυτός, και έγραψε πολύ καλά.
“Αυριο θα αφήσω λίγο χρόνο για περίπατο στην Αρβανιτιά.”
Η Δανάη είχε μαγευτεί από όλα αυτά.
Το Ναύπλιο δεν ήταν απλά μια ιστορική πόλη, αλλά μια υπέροχη πόλη που θα μπορούσε να γεννηθεί ο έρωτας.
Ναι, εκείνη την στιγμή ένιωθε ότι είχε αφήσει την όποια λογική την χαρακτήριζε και ακολουθούσε την φωνή του Αλεξ.
Τρύπωνε στην καρδιά της και της καλωσόριζε πρωτόγνωρα συναισθήματα.
Πως είναι δυνατόν να της συμβαίνει.
Και όμως η καρδιά ποτέ δεν ρωτά.
