~ 50 ~
Την επόμενη μέρα προσπάθησε να βρει μια δικαιολογία να μην παρευρεθεί στο δείπνο.
Ήξερε πως δεν ήταν σωστό.
Προσπαθούσε να αντλήσει δύναμη από οτιδήποτε.
Φτάνει να μην αισθανθεί “λίγη” στα μάτια του.
Δεν την ήξερε ούτε μπορούσε να έρθει στην θέση της.
Δεν ήταν σαν της άλλες γυναίκες.
Ήταν διαφορετική και το γνώριζαν ελάχιστοι.
Αυτοί που την ήξεραν καλά.
“Θάλεια σε χρειάζομαι.
Τώρα όσο ποτέ άλλοτε.
Τα έκανα θάλασσα στην ζωή μου.
Μπέρδεψα την ψυχή μου και έχασα την λογική μου.”
Δεν είχε που να μιλήσει.
Να εμπιστευτεί κάποιον, να νιώσει ανακούφιση.
Θα πήγαινε έναν περίπατο μόνη της, όταν ξαφνικά δεν πρόλαβε καν να κλειδώσει την πόρτα χτύπησε το κινητό της.
Η ίδια φωνή, προσπαθούσε καιρό να την αποφύγει.
Πόσο κακό της έκανε αλήθεια.
Πόσο λάθος έβλεπε την ζωή.
Τι “φτηνές” αντιλήψεις είχε αυτή η γυναίκα.
Προσπαθούσε να βρει τρόπο να την αποφύγει και αυτή όλο πιο πολύ τρύπωνε στην ζωή της.
Σαν ένα φίδι να τυλιχτεί στα πόδια σου, να δηλητηριάσει το αίμα σου.
Να στεγνώσει κάθε όμορφο.
Να σου στήσει παγίδα.
“Θα έρθω για λίγο σπίτι σου.
Είμαι απέναντι στο κελάρι.”
Ορθή κόφτη αποφάσισε μόνη της.
Λες και την είχε βάλει Δερβέναγα στην ζωή της.
Ναι το παραδέχεται, η ίδια έφταιγε για την ευγένεια της.
Έπρεπε από την αρχή να της είχε δώσει τα παπούτσια στο χέρι.
Και τώρα της έγινε φόρτωμα.
Λίγο ακόμα και θα ξέσπαγε.
Δεν μπορούσε να της αρνηθεί, εκείνη την στιγμή.
Αν και της είχε κάνει την ζωή δύσκολη.
Ειδικά τον τελευταίο καιρό.
Αλήθεια πόσο μεταμορφώνεται η αγάπη σε λάθος ψυχές.
Ούτε να ανθίσει δεν μπορεί, αλλά καταδικάζει και τις γύρω ψυχές.
