~ 82 ~
Δεν το καταλάβαινε, ήταν πρωτόγνωρο, κάτι που δεν είχε νιώσει ποτέ.
“”””Γεννήθηκε ο έρωτας””””
Μέρα με την μέρα το μπουμπουκάκι μεγάλωνε.
Άνοιγε τα πεταλά του.
Και κάθε φορά πού τον έβλεπε μοσχοβολούσε αρώματα.
Όλοι έχουμε την μοναδική αφύπνιση ψυχής.
Τον τρόπο να διακρίνουμε να σκεπτόμαστε να αντιμετωπίζουμε κατασταστάσεις ζωής.
Κάποιοι πιο ολοκληρωμένη εικόνα συναισθημάτων και άλλοι με την λογική των αποτελεσμάτων μιας πράξης
Αντικρούονται τα αποτελέσματα.
Δεν λύνονται τα προβλήματα.
Κατά πόσο στην διαφορετικότητα των ανθρώπων.
Να τα θέλουμε όλα δικά μας.
Η Δανάη μιλούσε με την ψυχή της.
Άκουγε κάθε ψιθυρό της.
Λυκαβηττός – μύθος
Η Δανάη περιτριγυρίζει το σπίτι, της φαίνεται τόσο άδεια, βγαίνει στο μπαλκόνι της και το φεγγάρι ολόγιομο καρφωμένο στον ουρανό μαγεύει την νύχτα.
Τα άστρα ντράπηκαν και κρύφτηκαν στην λάμψη του.
Θα μπορούσαν να συναγωνιστούν ποτέ το φεγγάρι;
Το άφησαν μόνο του να βασιλεύει στον ουρανό της νύχτας.
Να μαγεύει κάθε ψυχή ερωτευμένη, πονεμένη.
Να κάνει ευτυχισμένο κάθε άνθρωπο, δίνοντας στην ελπίδα το θρόνο της πραγματοποίησης.
Κοιτάζει το φεγγάρι και αναζητά τον Αλεξ.
Ξέρει πως και απόψε δεν θα τον δει.
Ξέρει πως η αγάπη αυτή γεννήθηκε και μεγάλωσε, ρίζωσε και άνθισε σε άγονες κορυφές.
Βράχια περιτρύγυρω, αστραπές, βροντές, κατακλυσμοί.
Αέρας, κρύο, χιόνι.
Ναι και αντίκρυ ο ήλιος στα άπονα χτυπήματα της μοναξιάς να της στέλνει ηλιαχτίδες.
Και τότε να γεμίζει φως στην ανατολή, να αντέχει το κάθε χτύπημα.
Να πονά, να μην δακρύζει, να χάνεται μα να ελπίζει, να αιμορραγεί και το χώμα να παίρνει αυτό το πορφυρό το κόκκινο του έρωτα.
Τότε να ανθίζουν λουλούδια παράξενα που άνθρωπος δεν μπορεί να τα θαυμάσει.
Είναι πολύ ψηλά σε κορυφές να μην πατηθούν από θνητούς και μόνα τους.
Μόνο η αγάπη μπορεί να τα δει.
Οι ηλιαχτίδες του ήλιου να τα ταξιδέψουν στον αγαπημένο της.
Μια καλημέρα αγάπης, να του πουν, πως τον σκέφτεται και τον αγαπά.
Και μετά να σκορπιστούν στην γη να δώσουν φως.
