~ 54 ~
Καταστρέφουν ότι ανθίζει, σε οδηγούν στο γκρεμό της απελπισίας.
Πίσω από το ψεύτικο χαμόγελο και την διαφθορά του ωραίου σε μια τεχνική μάζα ανθρώπων που σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους
Της ζήτησε να την συνοδεύσει στο ξενοδοχείο.
Να κάνουν “πολύπλοκα” πράγματα μαζί, τέσσερις να ερωτοτροπούν να ξεγελούν την αγάπη με ανούσιες ανήθικες πράξεις.
Τι ανόητη που ήταν, έπρεπε εκείνη την στιγμή να την ξυπνήσει, να την ταρακουνήσει.
Να της δώσει να καταλάβει πόσο φθηνό είναι αυτό που κάνει.
Της αρνήθηκε ευγενικά.
Η επιμονή της την έφερε σε δύσκολη θέση.
Άρχισε να απομακρύνεται.
Να μην την νοιάζει για ανθρώπους που σαπίζουν, σερνόμενοι στο έδαφος της διαφθοράς.
Ακόμα και αν τους δώσεις ένα χέρι βοηθείας προσπαθούν να σε τραβήξουν στον άθλιο κόσμο τους.
Καθώς οι μέρες περνούσαν η απόσταση της απάθειας που της είχε, έγινε αδιαφορία.
Απλά θα συνέχιζε να υπάρχει στην ζωή της.
Η Δανάη αποφάσισε να αφήσει να εξελιχθεί η “φιλία” αυτή κρατώντας βέβαια το στόμα της κλειστό.
Η ζωή στην πόλη μια περιπέτεια, καθημερινά γεγονότα άφηναν την Δανάη να την παρασύρουν ο χρόνος και οι υποχρεώσεις.
Οι δρόμοι γέμισαν παιδιά.
Ένα πρωινό σαν όλα τα άλλα, μια απέραντη ρουτίνα ζωής που της ξυπνούσε την αδιαφορία.
Στο γνωστό φανάρι της πρωινής πόλης, μια μικρή παιδική φισιογνωμία.
Ένα παιδί που μεγαλώνει απότομα.
“Καλημέρα Οδυσσέα.
Δεν σου είπα να πας στο σχολείο.”
“Κυρία Δανάη στο σπιτι δεν έχουμε τα απαραίτητα.
Η μαμά μου γέννησε δίδυμα κοριτσάκια πριν λίγες μέρες.
Να τα δεις πόσο όμορφα και μικρούλικα είναι.”
“Μα πρέπει να τελειώσεις το σχολείο!
Τα ‘χουμε πει αυτά.
Δεν μου είπες, τόσο καιρό σε ξέρω.
Που μένεις;”
“Θα σας πω άλλη στιγμή.”
Ξαφνικά χτύπησε το κινητό της
“Άργησες πάλι!”
