~ 79 ~
Θυμήθηκε τον μικρό Οδυσσέα, θα είχε σηκωθεί χαράματα να κερδίσει λίγα χρήματα, για το πρωινό των αδελφών του.
Τι κάθεται και σκέφτεται έρωτες και αγάπες και ο κόσμος συνθλίβεται στην μικρή καρδιά ενός παιδιού που η ζωή του έταξε να μεγαλώσει στην φρίκη μιας περιοχής και να συρθεί στις ουσίες μεγαλώνοντας να ξεχάσει τα όνειρά του, να γίνει έρμαιος του κάθε κέρδους της νύχτας.
Σηκώθηκε έντρομη.
Είχε σχεδόν περάσει η ώρα, θα τον έβρισκε άραγε.
Πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου.
Ανάσα ανακούφισης
“Οδυσσέα σε πρόλαβα, έχω μέρες να σε δω, πως είστε στο σπίτι;”
“Να, η μητέρα μου έπεσε και χτύπησε, είναι στο κρεβάτι τώρα.
Τα δίδυμα όλο κλαίνε, δεν φτάνει το γάλα.
Τα άλλα δύο αδελφάκια μου τρώνε όλο το φαγητό.
Και ο πατέρας μου φωνάζει και πίνει γιατί δεν βρίσκει δουλειά.”
“Τι μου λες τώρα Οδυσσέα, δεν μου τα έχεις πει ποτέ αυτά.”
“Ντρεπόμουν κυρία Δανάη, αλλά τώρα δεν μπορώ να τα καταφέρω μόνος μου.”
“Και το σχολείο Οδυσσέα, το σχολείο το συνεχίζεις;”
Χαμογέλασε λυπημένα.
“Δεν έχω πάει ποτέ σχολείο, βλέπω τα άλλα παιδιά και θα ήθελα και εγώ να έχω μια τσάντα και μερικά δικά μου βιβλία.
Δανείζομαι από τα περσινά, των παιδιών που δεν τα χρειάζονται πια να διαβάσω λίγο τα βράδια πριν κοιμηθώ.”
Η Δανάη θυμήθηκε το Ναύπλιο, πόσα χρήματα τα πετούσαν στα σκουπίδια απλά και μόνο να συναγωνιστούν.
Πόσα παιδιά θα μάθαιναν γράμματα.
“Οδυσσέα θέλω να με πας σπίτι σου.”
Σε μια φτωχική γειτονιά στην Πλατεία Βάθης, μια μικρή μονοκατοικία που την περικύκλωσε ο χρόνος, με το ζόρι κρατούσαν τα τοίχοι οι βουκαμβίλιες, η κληματαριά, το γιασεμί να μην πέσουν.
Ήταν καθαρά και ασβεστωμένα.
Στους ντενεκέδες άνθιζαν κάποια λουλούδια.
Βιολέτες, κρίνα, ζουμπούλια, τουλίπες.
Η αυλή δεν χόρταινε πράσινο, η σκιά τους δρόσιζε την αποήλα της κάμαρας.
Το παράθυρο ανοιχτό και στην κούνια μπορούσες να δεις δύο όμορφα μωράκια.
“Κοιμούνται!” Είπε ο Οδυσσέας.
Η Δανάη σταμάτησε να αναπνέει καθώς τα κοιτούσε.
Τόσα συναισθήματα, πικράθηκε που τα μωράκια μεγάλωναν μέσα σε φτώχεια.
