Την άλλη μέρα πήρε το δρομάκι που οδηγούσε στο κάστρο.
Τόσο όμορφα φτιαγμένα τα τείχη γύρω στην χώρα, στοίχειωναν την άγνωστη ιστορία ενός πολιορκημένου νησιού.
Κάποιοι κάποτε πολέμησαν και νίκησαν για την ελευθερία μας.
Να ζούμε και να αναπνέουμε ελεύθεροι στον τόπο μας.
Θα πήγαινε να συναντήσει τον Άλεξ.
Η θέα καταπληκτική, ο ζεστός ήλιος σίγουρα θα της έκανε εγκαύματα.
Προστατευμένη από ένα καπέλο και πολύ αντηλιακό προτίμησε να περπατήσει την διαδρομή.
Η θέα απερίγραπτη, καθώς ανέβαινε τα σκαλοπάτια στο κάστρο, ο ορίζοντας χανόταν μακριά, στην ένωση ουρανού και θάλασσας.
Πλοία της γραμμής, μικρές βαρκούλες έρχονταν στο λιμάνι.
Άνθρωποι ταξίδευαν, αναζητώντας να ρουφήξουν κάθε ομορφιά γύρω τους.
Να γνωρίσουν την θάλασσά μας, τα νησιά μας.
Φιλοξενούνταν σε κάθε τόπο, γίνονταν γνώριμοι, αποκτούσαν οικειότητα, έτρωγαν και έπιναν με τους κατοίκους του νησιού.
Μάθαιναν την μουσική του τόπου αυτού, χόρευαν σε κύκλους παρέα με τους ντόπιους, λάτρευαν το ζεϊμπέκικο, μάθαιναν την παράδοση.
Μπορεί να ήξεραν τα βασικά ή και καθόλου.
Αλλά είχαν την χάρη και την διάθεση, το “κέφι” να έρθουν σε μια ευχαρίστηση της ψυχής τους, να χαμογελάσουν, να πάρουν μαζί τους τα μυστικά ευτυχίας του τόπου μας.
Είχε ξεμακρύνει αρκετά, ο δημόσιος δρόμος και μετά από λίγο θα έφτανε στην βίλα.
Περπατούσε γρήγορα, πάντα έτσι ήταν άλλωστε, η μόνη που θα την αποσπούσε ήταν αυτή η πλανεύτρα θάλασσα, σ’ εκείνη πάντα ξεχνιόταν, θυμίζοντας τα μυστικά που είχαν χρόνια μοιραστεί.
Δεν θα τον ξεπερνούσε ποτέ αυτόν τον άντρα, έπρεπε να προχωρήσει.
Πάλι οι σκέψεις της αδύναμες, έρχονταν να αναιρέσουν την αποφασή της, να τραφούν από καινούργιες ελπίδες για μια νέα αρχή.
Ίσως μεταξύ τους να αναπτυχθεί μια όμορφη φιλία, πάλι κορόιδευε τον εαυτό της.
Ο χρόνος μπορεί να περνάει, οι αναμνήσεις μένουν να σου θυμίζουν πως κάτι όμορφο υπήρξε μεταξύ τους, κάτι που μένει αιώνες.
Μπορεί να προχώρησε, η καρδιά της δεν έσβησε ότι αισθάνθηκε για αυτόν τον υπέροχο άντρα, αντίθετα η αγάπη της μεγάλωσε.
Οι αποστάσεις ευτυχώς μικρές και κοντινές, έφτασε ακριβώς στην ώρα της, δεν μπορούσε να πιστέψει πως η καρδιά της έπαιζε παιχνίδια.
Την έπιασε να χτυπάει όπως τότε που θα τον συναντούσε στο γωνιακό καφέ.
Σαν τον είδε αισθάνθηκε ότι θα διαλυόταν, δεν είχε την δύναμη να προχωρήσει.
Φαινόταν το πάνω μέρος της βίλας, ο κήπος της, η θάλασσα που την αγκάλιαζε και μάκραινε σε άλλες θάλασσες, να δροσίσει άλλους τόπους.
