“Σίγουρα έχεις ακούσει τις συνομιλίες μου.
Η Ναταλία είναι ο άνθρωπός μου, με βοηθάει, έχει κάνει κάποιες μελέτες πάνω στα ευρήματα, κρατάει την αλληλογραφία μου με το πανεπιστήμιο.
Δεν σου έχω μιλήσει ποτέ για αυτή.
Σίγουρα αν την συναντήσεις θα την λατρέψεις.”
Ο Άλεξ είχε καρφωθεί στα λόγια του, ήθελε να τα μάθει όλα αλλά δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη, άφησε τον Φίλιπ να μιλήσει.
“Ήρθε στο νησί πριν αρκετά χρόνια, περίμενε να γεννηθεί η κόρη της,.
Μετά να φύγει, το νησί τις κράτησε.
Αν τις γνωρίσεις είναι αξιολάτρευτες.
Από τότε είμαστε αχώριστοι, κρατάμε μια φιλία που δεν πίστευα ότι μπορεί να υπάχει.
Είναι πιστή ακόμη σε έναν έρωτα που την σημάδεψε για πάντα.”
Ο Άλεξ είχε ηρεμήσει, κατάλαβε ότι η σχέση τους ήταν μόνο φιλική, άδικα τόσο καιρό κρυβόταν από την ζωή της, δεν πήγε κοντά της.
Έκανε πάλι το ίδιο λάθος όπως τότε, δεν προσπάθησε ποτέ να μάθει την αλήθεια.
Τι αισθανόταν, τι περνούσε, πόσο ανάγκη τον είχε.
Πάντα μακριά της, χωρίς καμιά προσπάθει να αγγίξει το βάθος της ψυχής της.
“Σε βλεπω άλλαξες λίγο ίσως σου έκανε καλό που σου αποκάλυψα την γυναίκα που έχει βοηθήσει τόσο πολύ αυτό το νησί, στην ιστορία του, να μπει στις σελίδες ενός βιβλίου.
΄Εκανε πολλές μελέτες σε όλα όσα ακούγονται στο νησί και στα βασικά ευρήματα που έχουμε ήδη στα χέρια μας.”
Ο Αλεξ αισθάνθηκε ότι έπρεπε σύντομα να κάνει το βήμα, να πάει να την βρει.
Πήρε στα χέρια του κάποιες σελίδες μελέτης.
Έγραφαν το όνομά της.
Είχαν την υπογραφή της.
Η ματιά του έπεσε σε κάποιες σημειώσεις της.
“Οι Άτλαντες είχαν κόκκινο και μπλε δέρμα να αντέχουν τις ακτίνες του ήλιου.
Το δακτυλίδι της Ατλαντίδας φτιαγμένο από πηλό του Ασουάν.
Από κάποιον ιερέα που διέφυγε στην Αίγυπτο.
Τους προστάτευσε από την κατάρα του Τουταγχαμών.
Έχει θεραπευτικές ιδιότητες.
Τον χρησιμοποιούσαν να θεραπεύουν.
Προστατευτικλη ασπίδα για όποιον το φορούσε.
Διαισθητική δύναμη βοηθούσε στην ανάπτυξη τηλεπαθητικών και ψυχικών ικανοτήτων.
Ένιωσε για ακόμη μια φορά πόσο πολύτιμη ήταν στην ζωή του.
