9.1 Το ατύχημα του Φίλιπ
Ξύπνησε πρωί, ο ήλιος δεν είχε ανατείλει ακόμη.
Φαινόταν να είναι μια πολύ άγρια μέρα, όλο το βράδυ δεν έλεγε να σταματήσει ο άνεμος ξημερώματα δυνάμωσε.
Η Ναταλία κάλεσε τον Φίλιπ στο τηλέφωνο
“Δεν πρέπει να το κάνεις, να μείνεις σπίτι να αναβάλεις τα πάντα.”
“Μα θέλουν αποδείξεις, αν δεν τις έχουν σήμερα θα μας κόψουν κάθε επιδότηση και ο αγώνας χρόνων θα πάει χαμένος.
Δεν μπορώ να καταλάβω πως άφησα να περάσει ο χρόνος και την τελευταία μέρα να βρίσκομαι σ’ αυτή την δύσκολη θέση.
Το ξέρω Ναταλία μου είναι δύσκολα και εγώ ανυσηχώ.
Πρέπει να βουτήξω, να βρω τα στοιχεία που χρειάζονται, να προχωρήσουμε την μελέτη.
Δεν θα μας δώσουν άλλη παράταση χρόνου.
Μου το ξεκαθάρισαν.”
“Μην το κάνεις, είναι επικίνδυνο.”
Όσο και να τον παρακαλούσε η Ναταλία, ο Φίλιπ δεν μπορούσε να αλλάξει γνώμη.
Είχε δώσει όλη του την ζωή για αυτό το πρόγραμμα, είχε χάσει ότι αγαπούσε και δεν θα έκανε πίσω.
Η πληγή του ανοιχτή στα στήθια του όσο και να περνούσαν τα χρόνια έχασε σε λίγα λεπτά ότι αγαπούσε το μωρό του τα μωρά του την γυναίκα του και…
Άλλαξε όλη του η ζωή, ο χαρακτήρας του, ο πόνος τον κατέβαλε.
Σταμάτησε θα το έκανε ότι και να γινόταν.
Θα έκανε τα πάντα, υπόσχεση στις ψυχές που έχασε.
Ίσως ήταν η κρυφή επιθυμία του τόσα χρόνια μόνος χωρίς αυτές να ήθελε να πάει κοντά τους, καμιά φορά η ζωή αποφασίζει για το τι θέλει να γίνει και όχι εμείς.
Πεισματάρης όπως ήταν το άφησε στην τύχη της επόμενης μέρας.
Αν ήταν γραφτό του θα ταξίδευε στο τελευταίο ταξίδι της ζωής του και θα ζούσε την ευτυχία του κοντά στους αγγέλους του, εκεί ψηλά τον περίμενε μια μάνα να τον γνωρίσει στο μικρό κοριτσάκι του που δεν στάθηκε τυχερός να το κρατήσει στην αγκαλιά του.
Εκεί ψηλά δυο ψυχούλες όμορφες, αθώες τον περιμένουν, ανυπομονεί για την στιγμή που θα τις αγκαλιάσει, μια ζωή κυνηγάει τον κινδυνο και την στιγμή που η ζωή εδω στη γη θα σταματήσει και θα αρχίσει το ταξίδι της ευτυχίας κοντά σε ότι αγάπησε.
Θα κινδύνευε τα πάντα, αυτό ήθελε, άλλωστε σε συνομιλία που είχε κάνει με τον Αντρέα άφηνε στην Ναταλία πολλά από αυτά που του άνοικαν.
Δεν της το είχε πει ποτέ, δεν θα τολμούσε να πληγώσει μια πολύτιμη φίλη που η ίδια η ζωή της είχε φερθεί τόσο σκληρά.
Έγινε ο προστάτης φίλος της, πατέρας της κόρης της.
Την Ναταλία την είχε αγαπήσει δυνατά, ήταν η φίλη του, ο ματωμένος άγγελος που του έστειλε η ζωή, αυτή και η μικρή της ήρθαν να απαλύνουν τον πόνο του.
