Το διαμέρισμά του σε μια ήσυχη γειτονιά, ένας χώρος που λάτρευε, διακοσμημένος τόσο αρμονικά, όμορφα.
Το γραφείο του, η βιβλιοθήκη του, τα βιβλία του.
Βιβλία γεμάτα επιστημονικά συγγράμματα, να του δίνουν τροφή μόρφωσης, να γεμίζουν τις στιγμές του με όνειρα, να πετύχει να φτάσει ψηλά.
Ποιος ήταν ο στόχος του.
Όλα φαίνονταν νεκρά εκείνη την στιγμή.
Το μόνο που ήθελε να ακούσει, δυο λόγια αγάπης, κατανόησης.
Το είχε τόσο πολύ ανάγκη.
Κανένα από τα βιβλία του δεν τον ταξίδευε πια.
Μόνο κάποια καλά κρυμμένα γράμματα.
Άνοιξε το συρτάρι του, τα πήρε στα χέρια του, τα είχε διαβάσει τόσες πολλές φορές.
Τώρα θα έκανε κάτι άλλο διαφορετικό.
Μάζεψε βιαστικά κάποια πράγματα, τα εντελώς απαραίτητα.
Έφυγε σαν τον κλέφτη, όχι δεν θα τηλεφωνούσε σε κανέναν.
Είχε μια εσωτερική ανάγκη να δραπετεύσει.
Αυτό έκανε, έφυγε για να ζήσει.
Απόφαση της στιγμής.
Αυτές οι αποφάσεις οδηγούν στην ευτυχία.
Δεν χρειάζεται να σκεφτείς πολύ.
Η ψυχή σε οδηγεί.
Πήρε ένα γράμμα ξεχασμένο, καλά φυλαγμένο.
Είχε τις απαντήσεις που ήθελε.
Ξύπνησαν αναμνήσεις τόσες πολλές που είχε καλά κλειδώσει μέσα του.
Ήταν ο μοναδικός, αγνός έρωτας της ζωής του.
Άφησε να του φύγει.
Δεν το ήθελε.
Οι υποχρεώσεις του πολλές, ο χρόνος ελάχιστος.
Στο λίγο που κράτησε ήταν πολύ δυνατό, τρυφερό, αληθινό.
Έφυγε στο νησί, δεν την ξαναείδε, την άφησε να φύγει.
Άφησα την ευτυχία μου να πετάξει μακριά
Μονολογούσε και πονούσε.
“Πως το έκανα, γιατί δεν την σταμάτησα.”
Μια φωτογραφία στα κλεφτά, ένα γράμμα.
Εκεί τον οδήγησαν τα όνειρά του σ’ αυτό το νησί.
Σαν μια δύναμη που τον παρέσυρε.
Εκεί να βρει τον αληθινό έρωτα που έχασε την ευτυχία που αναζητούσε.
Μόνο σε εκείνη θα έβρισκε την αλήθεια των συναισθημάτων της ψυχής του.
Θα είχαν αλλάξει όλα, πως θα ήταν η ζωή του, αν δεν την είχε αφήσει να φύγει.
Σίγουρα θα τον θυμόταν, θα ήταν όπως τότε που του ζητούσε να είναι μαζί.
Και αυτός την άφησε να φύγει, τόσο ανώριμος στάθηκε μπροστά στην αγάπη.
Την είχε και την έχασε.
Έμεινε μόνος με ανθρώπους τριγύρω του να τον συντροφεύουν στο επαγγελματικό του κόσμο.
