Στο ολόλευκο φόρεμα της, διαγραφόταν το παιδικό γυμνασμένο κορμί της.
Φαινόταν ίδια, σαν να μην είχε περάσει μια μέρα από εκείνο το τελευταίο βράδυ που την είδε
Ίσα που την είδε και εξαφανίστηκε πίσω στα βράχια.
Κοίταξε την ώρα, ήθελε να ξέρει να την περιμένει στον ίδιο χρόνο να την βλέπει να έρχεται να τον συναντήσει έστω τυχαία.
Ηξερε ότι ο ήλιος την ενοχλούσε.
Δεν κυκλοφορούσε παρά μόνο το πρωί πριν την ανατολή και μετά την δύση.
Ο λόγος που δεν μπορούσε να την συναντήσει, ίδιες συνήθειες πάντα, δεν το είχε σκεφτεί πριν.
Η γυναίκα χάθηκε πίσω από τα βράχια και ο Αλεξ ξεχάστηκε σε αναμνήσεις παλιές και ωραίες που είχαν ζήσει.
Το φως της ημέρας φεύγει και έρχεται η νύχτα να απλώσει το μαύρο πέπλο της όλα τα στοιχεία του Ουρανού και της Γης ενώνονται για να μας μαγέψουν με τα χρώματα τους.
Φωτογραφιες έρχονται για να μας θυμίζουν πως μέρη όμορφα μας περιμένουν για να ξαναζήσουμε μοναδικές όμορφες στιγμές με αγαπημένους φίλους.
Ζω με τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος και την αύρα της θάλασσας.
Αναμνήσεις μας περιμένουν να ξαναζωντανεψουν.
Η Ναταλία κάθε βράδυ έπαιρνε τον Φίλιπ τηλέφωνο.
Όταν έφυγε από την ζωή του Άλεξ, βρήκε καταφύγιο στο νησί αυτό.
Ο Φίλιπ ήταν η συντροφιά της όλα αυτά τα χρόνια.
Άρχισε να διαβάζει, να μαθαίνει δεν ξεπέρασε ποτέ ότι δεν τα κατάφερε να γίνει αρχαιολόγος.
Οι συγκιρίες της ζωής ήταν άδικες και το ονειρό της ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε.
Όλα σε λάθος χρόνο, οι σπουδές, ο ένας μοναδικός έρωτας που ποτέ δεν ξεπέρασε.
Λάθος πάντα, ο χρόνος το σωστό timing.
Εφυγε να είναι μόνη με τις επιλογές της, πληγώνοντας τον ευατό της.
΄Οτι αγαπούσε το προστάτευε, έτσι νόμιζε προστάτευε τον Αλεξ της, του άφησε τον χρόνο που ήθελε για να ανέβει πιο ψηλά στην ιατρική του και στον κοινωνικό περίγυρο που τόσο έδειχνε ότι νοιάζοταν και ήθελε.
Κοίταξα πολύ ψηλά σκέφτηκε, η καρδιά δεν κοιτάζει την ιδιότητα του καθενός, διαλέγει μόνη της αυτόν που θέλει, κοιταζει βαθιά στα μάτια στο βλέμμα αγγιζει την ψυχή και νιώθει νιώθει ότι ειναι ο ένας ο μοναδικός που γεννηθηκε για να ζήσει μαζί της πάντα.
Θυμάται ένα από τα τελευταία του γράμματα της που του έγραψε.
Κρατούσε το κάθε συναίσθημα της καλά κρυμμένο στην καρδιά της φυλακισμένο στις σελίδες ενός ημερολογιου
“Έχω μάθει να χαμογελάω με την Καλή μέρα σου.
Να γίνομαι ευτυχισμένη με ένα μήνυμά σου.
Πάντα εσύ και εγώ να σε ακολουθώ σε κάθε σου βλέμμα, σε κάθε σου βήμα.
Η αγάπη μου μεγάλη, εσύ μου δείχνεις τον δρόμο της ευτυχίας να δραπετεύω από την καθημερινότητα της ζωής!
